Müridin biri, şeyhlerinin büyüklüğünü anlatmak için çevresindeki insanlara “Bizim şeyh, Abdulkadir Geylani’den de, Nakşibendi’den de büyüktür.” der. Müridin bu sözünden etkilenen insanlar yaşadıkları dönemde âlim ve fâzıl olan bir zâta giderek, “Efendim! Sizce hangisi daha büyüktür?” diye sorarlar. Âlim zât: “Bilemiyorum Geylani mi büyük, Nakşibendi mi? Bildiğim bir şey var, o mürid hepsinden de büyük. Hepsini tartıp makamlarını belirlediğine göre, hepsinden büyük(!)
Büyüklerde büyüklüğün alâmeti mahviyet ve tevazu, küçüklerde küçüklüğün emaresi tekebbürdür, kendini büyük görmedir. Tevazu ve kendini küçük görme mü’mine yakışan, insanın kendisini büyük görmesi de Karun gibi insanları baş aşağı getiren tavırlardır. Kutlu nebinin buyurduğu, “Yüzü yerde olanı Allah yükselttikçe yükseltir, kibre girip çalım çakanı da yerin dibine batırır.” hadisi şerifi ölçümüz olmalıdır.
