Kısa bir süre sonra aynı hipnotist tarafından verilen bir uygulamaya katıldım ve ona yardımcı olmama izin verdi. Sahnedeki kişilere onlarla el sıkışacağımı söyledi ve elini sıktığım her kişinin derin bir hipnoz durumuna gireceğini söyledi. Ellerini sıktım ve oldu. Daha sonra aynı etkiyi annemde, erkek kardeşlerimde, kız kardeşimde ve okul arkadaşlarımda yaratmaya çalıştım, tabi başarısız oldum. Önce hatamı anlayamadım, fakat konuyla ilgili kütüphanede bulabildiğim her kitabı okumaya başladım. Bütün kitapların olumlu bir şekilde buluştuğu ortak noktaya göre fiksasyon, güvenilir bir şekilde hipnotize etmek için kullanılabilir: yazarların talimatlarına göre trans etkisi yaratmak için üç dakika ve iki saat arasında bir zaman diliminde kişiyi bir ışığa veya parlak bir objeye baktırırsınız.

Ne babam ne de hipnotist bir ışık kullanmadığından bu inanç beni şaşırttı. Işığa kendim bakmayı denedim, fakat yalnız bir önemli keşifte bulunabildim: bir ışığa bir saat bakma gayet sıkıcı. Işığın tek başarısı gözlerimi yormak oldu. Belki de, diye düşündüm, bu hızlı ve derin hipnoz için gerekliydi. Bu konuyla ilgili kendi göz doktoruma danıştım. İnsan gözünün ani ve hızlı hareketlerle gördüğünü anlattı. Eğer gözü doğal alışkanlıkları olan ani ve hızlı hareketlerden mahrum bırakırsan kaslar çabucak yorulur. Bunu göstermek için ellerini gözlerimin hemen yukarısına, alnıma yakın bir yere yerleştirdi ve onları yavaş yavaş aşağı indirdi ve bunu yaparken de dikkatle ellerini izlememi söyledi. Elleri çenemin altına indiği zaman gözlerimin çok uyku hissettiğini fark ettim. Şimdi fiksasyon kullanmadan bir insanın gözlerini nasıl çabucak yorabileceğimi biliyorum. Bu inanıyorum ki hipnozda hızlı şartlanmanın doğumu olmuştu. Doktorun gösterisini tekniğimin bir parçası olarak alıp fiksasyon ışığının iki veya üç saatte yaptığını ben birkaç saniyede yapabilirdim. Bu el düşürme tekniğinin tutarlı biçimde hipnoz indüksiyonunu hızlandırdığını göreceksiniz.

Hem yetişkin hem çocuk arkadaşlarımı hipnotize etme çalışmalarımda başarılı olmaya başladım. Erken ergenlik çağımda beraber olduğum kızın babası bir daha onu görmememi söyleyene kadar denemelerime devam ettim. Hipnotize edilen kişinin operatör tarafından tahrik edilebileceğini duymuştu. Bu yanlış bilgi parçacığı hesaplarıma göre yaşadığım yerde beni en az popüler çocuk haline getirdi, böylece hipnozu bir kenara bıraktım ve uzun yıllar ona dönmedim.

Fakat genel olarak bilinmeyen bazı değerli doğruları öğrenmiştim. Hipnoz zorlu acıları azaltmada kullanılabilirdi. Neredeyse anında gerçekleştirilebilirdi. Bu duruma ulaşmaktaki en büyük engel kişide oluşacak korkuydu – hatta bilinçli farkındalığın altında bir seviyede bile. Bugün bile birçok kitap, bazı insanların hipnotize edilemeyeceğini belirtiyor, korku ortadan kaldırıldığında her insanın hipnoz olabileceği gerçeğine rağmen. Yukarıda tanımlanan diğer keşifler de uzmanların kitaplarında bulunmayan şeylerdir.

Bir yetişkin olarak hipnoza geri döndüğümde deneylere olan aynı açık görüşlü tutumumu koruyarak öğrenmeye devam ettim – en güçlü klinik bilgilerle desteklenmeyen hiçbir teori veya inancı kabul etmeden. Aynı prensibi bu kitabı yazarken de kullanmaya çalıştım. Verilen bir tekniği açıklarken, ararken, hipnozun teorisi veya uygulamasında en azından bir tane operatörü, hastayı ve katılımcı doktorları içeren alıntılara – genellikle birden daha fazla – yer verdim. Etik kuralları çerçevesinde kimlikler gizli tutuldu ve düzenlemeler en alt seviyede yapıldı. Teypteki ses kayıtlarına dışarıdan karışan sesler (doktorların odaya girip çıkması, vb) temizlenirken katılımcıların konuşmaları olduğu gibi bırakıldı. Katılımcılardan biri konuşma dili veya kötü gramer kullandığında anlamı netleştirmek için müdahale edildi. Sonuç olarak bir insanın kişiliği, duyguları ve cevapları kendi kullandığı kelimelerde ifade edilir, bir teknisyenin veya gramercinin düzeltmelerinde değil.

İlginç olan, Batı Yakasında bir doktor benimle aynı kulvarda deneyler yapıp aynı keşiflere ulaşmıştı. Bu doktor benim öğrencim değildi ve iki yıl öncesine kadar tanışmamıştık. Bana medikal jurnallerde yayınlanan birkaç tane oldukça ilginç makale göndermişti, hastanın kimyasal anestezi anında duyabileceğini onaylıyorlardı.

Bu bağlamda, sınıfta teybe kayıt edilen bir olay anımsıyorum. San Antonio, Texas’ta olmuştu. Sınıfta öğrencilerime bilgi verirken doktorlardan biri şiddetle bana katılmadığını belirtti fakat söylediklerimin mümkün olduğu kabul edilirse tıbbi bilgi alanında büyük bir buluş olabileceğini söyledi. Birkaç yıl önce ağır bir ameliyat geçirdiğini ve anesteziden sonra en ufak bir şey hatırlamadığını anlattı. Ona operasyonu hatırlayıp tamamen neler olduğunu öğrenmek isteyip istemediğini sordum. Denemek istediğini fakat buradan bir şey elde edebileceğine inanmadığını söyledi.

Onu hipno-sleep (hipno-uyku) olarak adlandırdığım duruma getirdim ve operasyonu detaylı bir şekilde anımsamasını sağladım. Duygusal boşalma anında bağırdı “yani bu yüzden bu kadar uzun kesiyorlar”. Onu bu durumdan çıkardıktan sonra seansın büyük bölümünü doktorun operasyonu hakkında, hipnozdan önce bilmediği fakat sonrasında bilip anladığı şeyler hakkında konuşmakla geçirdik. Heyecanı doruktaydı. Kayıt yaptığı kaseti Batı Yakasında bu alanda araştırma yapan doktora gönderdi ve bana da. O hipnoanalizin bir kopyası daha sonraki bir bölümde, hipno-uyku olarak bilinen hipnozun evreleri anlatıldığı yerde bulunabilir.

Genel anestezideki hastaların duyma yetilerini ellerinde bulundurdukları ve bilinçaltının altında bir seviyede olsa da zihnin işlediği gerçeğini dünyanın her yerindeki doktorların kabul etmesi belki de birkaç yıl içinde olacak. Muhteşem repütasyona sahip doktorlar tarafından bu olguyu doğrulayan – iki yüzün üzerinde vakayla kanıtlanan – makaleler yazılıyor. Anestezideyken zihinsel işlev kabul gördüğünde bu daha değerli buluşlara yönlendirecektir.

Hasta bilinçsizken zihin bilinçli farkındalığın altında bir seviyede işlediğine göre şu soruyu sormak akıllıcadır: “bir kazada veya başka türlü bilinçsiz hale gelen kişinin duyma yetisini elinde tutması ve bilincin farkındalık seviyesinin altında olmasına rağmen kurbanın zihninin çalıştığını söylemek mümkün müdür?” İnanıyorum ki daha fazla araştırma bunu gösterecektir; fakat yazımda böyle bir durum olduğuna dair bir iddiada bulunmuyorum.

Hipnoz yaparak bulduğum ikinci önemli buluşumu açıklamadan önce sınıfta olan olayların oldukları gibi aktarıldığını söylemek kayda değer. Birkaç yıl boyunca stenografi uzmanı olan eşim sınıfta söylenen her şeyi birebir kopyaladı. Daha sonra derslerde teyp kaydı yapmaya başladık. Böyle olunca her seansı özel olarak tekrar edebiliyor, doktorların hipnozu etkili kullanmak için onun hakkında ne bilmeleri gerektiğini öğreniyordum. Bu teknik eğitim sırasında yaptığım hataları tespit etmeme ve sonraki ders onları düzeltmeme olanak sağlıyordu.

Doktorlara hipnozun profesyonel kullanımını anlatmaya başlamamdan hemen sonra yaptığım ikinci önemli buluşa geçelim. Bir akşam, sınıfa katılan endüstriyel alanda görev yapan doktorlardan biri büyük bir şevkle hipnoz kullanarak yirmi dört saat içinde iki iktidarsız hastayı iyileştirdiğini söyledi. Sınıftaki diğer doktorlar bu beyanı duyunca hakaret etme eğilimine girdiler. Hala ısrar ederek iki adama da yardım ettiğini anlattı. İşte söyledikleri: “tesiste ufak bir kaza olmuştu ve ben kurbanlardan birinin dokusunu dikiyordum. Ofisi terk ederken bana şöyle dedi “keşke bu ufak tefek şeyleri düzeltirken gerçek problemlerimi de düzeltebilseydin”. Ona gerçek probleminin ne olduğunu sordum ve bana “iktidarsızlık, birkaç yıldır devam ediyor” diye yanıt verdi. Nasıl başladığını sordum ve eşinden ayrı ilk tatilinden sonra ortaya çıktığını söyledi. Florida’ya inmişti ve oradayken acayip bir kadınla ilişkiye girmiş ve bel soğukluğu kapmıştı. Bir doktora gitmiş ve hemen tedavi olmuştu; fakat öyle bir suçluluk duygusu vardı ki New Jersey’e gidecek yüreği yoktu. Doktorun ona iyileştiğini söylemesinin ardından kendini toparlaması on hafta sürmüştü. Döndüğünde aile ilişkilerine devam edemiyordu. O zamandan beri çok mutsuz bir evliliği var.’

“Ben adamı hipnotize ettim ve yeterince uzun zamandır kendini cezalandırdığını söyledim. Kendisini cezalandırarak karısını da cezalandırdığını ve mutlu bir evliliği yıktığını vurguladım; o andan itibaren kendisini cezalandırmayı bırakırsa aile ilişkilerine hemen aynı akşam devam edebileceğini belirttim. Sonra somnambulismden çıkardım ve biraz daha cesaretlendirerek gönderdim.’

“Sonraki sabah ofisime geldi ve tesisten başka birini getirdi. Dedi ki “doktor, bu benim çok işime yaradı. Belki arkadaşıma da yarımcı olabilirsin. Onda da aynı problem var ve uzun bir zamandır devam ediyor.’

“İkinci adama problemini anlatmasını söyledim ve o da şöyle anlattı ‘birkaç yıl önce evlendim. ‘Kırk beş yaşındaydım ve yirmi bir yaşında bir kızla evleniyordum. Düğün gecesi arkadaşlarım benimle şakalaşmaya başladılar. Bana yirmi bir yaşında bir kızla yapamayacağımı, yaşlı bir geyik olduğumu ve yaşımın yarısından bile daha küçük bir kıza gerçek bir koca olamayacağımı söylediler. Onlara inanmış olmalıyım çünkü dört yıldır evliyiz ve evliliğimiz hala mükemmel/eksiksiz değil’.

“İkinci hastayı da somnambulisme aldım ve tekrar hikâyesinin üzerinden gittik ve sonra ona hayatının sonuna kadar herkes kadar cinsel iktidar sahibi olabileceğini ve hemen evliliğini eksiksiz bir hale getirebileceğini söyledim. Onu bu durumdan çıkardım ve konu hakkında biraz daha konuştum ve bana söylediğine göre durumu tamamen düzelmişti ve evliliği eksiksiz bir durumdaydı”.

Doktor hikâyeyi iyi anlattı. Hatta o kadar iyi ki diğer doktorlar tavırlarını değiştirerek bana iktidarsızlığı düzeltmek için hipnozla ilgili ne bildiğimi sordular. Onlara bu konu hakkında çok az bilgim olduğunu, fakat bu iki vakada başarılı olduysa diğerlerinde de başarılı olabileceğini söyledim. Onlara deneyip görmelerini tavsiye ettim. Yalnızca her türlü patolojinin tarandığı vakalarda denediler. Çok yakın zamanda doktorlar başarılı sonuçlar bildirdiler. Birçok iktidarsızlık vakasına belirli ilaçların kullanımının, patolojinin veya ameliyatın neden olmasına rağmen iktidarsızlıkların yüzde doksanında duygusal bir temel olduğunu belirttiler. Duygusal bozukluğun hedef olduğu vakalarda birçok kez başarılı olmuşlardı.

Fakat zaman zaman telefon çalıyordu ve bir doktor şöyle bir şey söyleyebiliyordu “iki vakada işe yaradı, fakat üçüncü denediğim adamda hiç işe yaramadı. Neyi yanlış yaptım?”. Bu doktorlara neyi yanlış yaptıkları konusunda en ufak bir fikrim bile olmadığını ve neden bazıları için işe yarayıp diğerleri için yaramadığını bilmediğimi söyledim. Sonra bana ofislerine gidip görerek ara sıra neyi yanlış yaparak başarısız olduklarını bulup bulamayacağımla ilgili teklifte bulundular. Bu tür telefonlar günde üç veya dört kere gelirdi. Doktorların ofislerine gidip onları çalışırken izlediğimde başarısızlığın sebepleri hemen açığa çıktı.Kişinin bilinçli zihinle iktidarsızlığın sebebini bildiği her vakada başarılı oluyorlardı. Hasta doktora hastalığın sebebini söyleyemediği zaman başarısız oluyorlardı. Hipnoanalizi kullanarak hastalığa yol açan sebepleri bulduk ve bir kere keşfedildikten sonra hastanın problemi kolayca hafifletiliyordu. Sonuçlar harikaydı. Pek yakında kaldırabileceğimden çok daha fazla iktidarsızlık vakasıyla uğraşıyordum, her seferinde bir doktor başarısız olduğunda hipnoanaliz yapmam için ben aranıyordum.

Sanırım sınıftaki doktorlardan bir sorduğunda bir yıldan az olmuştu “hipnotik teknikler iktidarsızlıkta oldukça işe yarıyor, neden patolojinin olmadığı Frijit’te de işe yaramasın? Frijit, tabi ki, erkek rahatsızlığının kadınlarda görülen eşi.”

Bu fikri denemeye karar verdiler ve sınıfa yavaş yavaş hipnotik teknikler kullanarak frijiti düzelttiğini söyleyen heyecanlı doktorlar gelmeye başladı.

Şimdi göz kapatma hilesine dönelim. Eğer şöyle diyecek olsaydım “gözlerini kapat ve onları açamayacakmışsın gibi yap” ve talimatları takip etseydiniz kritik aklınızı atlatmış olurduk, fakat hipnoz için daha ileri gitmeniz gerekir. Aynı zamanda seçici düşünmeyi de sağlam bir şekilde oturtmam gerekir. O zaman size şöyle söylerdim “Gözlerinizi açamayacakmış gibi yaptığınızda hiçbir şey hissetmeyeceksiniz. Doktor her ne yaparsa yapsın sizi hiçbir şey rahatsız etmeyecek.” Bunu yeterince ikna edici söylersem ve siz buna tamamen inanırsanız kritik fakülteniz devre dışı olurken seçici düşünmeyi oturtmuş olurum ve sonuçta tam anlamıyla anestezi olur. Bu basit işlemin anlaşılması benim geniş bir doktor dinleyici kitlesinin önünde durarak şu cümleyi söylememi sağlıyor “ben bu sandalyeye bir doktorun oturmasını istiyorum ve o doktorun bu salondaki en şüpheci kişi olmasını istiyorum. Onu hipnotize etmeyeceğim. Kendisini hipnotize etmesine izin vereceğim ve bunu yaparak ona hipnozun değerini kanıtlayacağım.”

Bu genellikle şüpheci birini öne çıkarır – hipnozun tıpta veya dişçilikte yeri olmadığına inanan birini. Koltuğa oturur ve sorarım “en sevdiğin oyun veya spor hangisidir?” Cevaplar. Sonra ona derim ki “şimdi yapmanı istediğim tek şey gözlerini kapatman ve kendini aktif olarak bu sporu yaparken hayal etmek”.

Mesela spora yüzme diyeceğiz. O zaman ona “kendini yüzerken görebiliyor musun?” diye sorarım. “Evet” dediğinde yüzmeye devam ettikçe ne olursa olsun hiçbir şeyin onu rahatsız etmeyeceğini söylerim. Bu noktada steril bir sondayla hipnozun tıp ve dişçilikte değeri olmadığına inanan doktora ağır bir test yapması için dinleyicilerden bir doktor daha çağırırım – tercihen bir dişçi. Koltuktaki adam şaşkınlıkla bütünüyle anestezi altında olduğunu öğrenir. Bu testten geçenlerden birçoğu hayretle ayağa kalkıp şöyle söyler “Üstümde gerçek bir test uygulanmadı. Hiçbir şey hissetmedim.” Salondaki her doktor onun ağır bir testten geçtiğini bilir. Katılan iki doktor da bu topluluğun üyeleridir ve bu gösteriye herhangi bir şekilde hile karıştırılamaz.

Neden işe yaradı? Çünkü adam yüzdüğünü hayal ettiğinde gerçekten yüzmüyor, yalnızca kritik aklı devre dışı bırakıyor ve ben şu kelimeleri eklediğimde “yüzmeye devam ettiğin sürece hiçbir şey hissetmeyeceksin” seçici düşünmeyi oturtuyorum. İki adım o kadar ustalıkla atılmıştı ki adam seçici düşüncenin tesiri altında kaldığının farkına bile varmadı.

İki kademenin anında ve etkili bir şekilde yapıldığının farkına varılması belki de neden benim öğrencilerimin tutarlı bir şekilde ilerleme kaydettiğini ve hipnoz kullanımında ne kadar harika başarılar elde ettiklerini açıklar. Benim iddiam şudur ki eğer hipnoz tıbbın birkaç dalında değerli olacaksa doktorun hemen kullanabileceği şekilde elinin altında olmalıdır. Fiksasyonun, monotominin, ritmin ve levitasyonun 1840’dan beri kullanışsız olduğu kanıtlandı. Hangi gruptan olursa olsun hiçbir doktorun hükmü bunları aniden güvenilir hale getirmeyecektir. Doktor burada ve hemen hipnoz istiyor fakat şimdi ve burada eğer elinin altında değilse onu kullanmaya yeltenmeden başından atıyor. Bu yüzden hızlı indüksyonların önemini vurguluyorum. Doktorlar hipnozu bilimsel bir seviyede öğrenip güvenilmez teknikleri attıkları zaman hipnoz uygun olan tıbbi başarıya ulaşacaktır. Dünyada alınması zorunlu tıp derslerinden biri olarak okutulacaktır. Ve müfredattaki diğer dersler gibi dikkatli ve titiz bir şekilde öğretilecektir.

Birçok doktor neden ısrarla üç günlük hipnoz kurslarına karşı olduğumu merak eder. Bu konuyu yıllarca çalıştım ve hatta bugün bile yeni şeyler öğrenebilirim. Yapılması gereken birçok araştırma var ve umuyorum ki söylemek zorunda olduklarım daha fazla araştırma için teşvik edici olacaktır. Eğer bir insan hipnozu yarım yüzyıldan fazla çalışmışsa herşeyi bildiğini söyleyecek pozisyonda değildir, hipnozu yalnızca üç gün çalışan biri onu tıbbi bir araç olarak kullanmak için, hastalarının tedavisinde kullanmak için nasıl konu hakkında yeterli bilgi sahibi olduğunu düşünebilir?

El sıkma, göz kapama, fiksasyon ve hipnozun genel kullanımı hakkındaki doğruları ve yanlışları ifade ettikten sonra hızlı indüksyonun gelişimi için basit bir tekniği açıklamak istiyorum. Bu teknik basitçe düzgün uygulanan el sıkma’nınhipnozun beş belirtisiyle eşleşmesidir. Aynı zamanda oto telkinin önemine (ve rahatlığına) da değineceğiz.

Bilimsel hipnozu yeni çalışmaya başlayan bir doktor için el sıkışma tekniğinin neden özellikle değerli olduğunu açıklayan beş neden vardır. Birinci neden operatörün çalıştığı kişiyi yakın mesafeden gözlemlemesini sağlar. Gözlemleme çalışmadaki en önemli evrelerden biridir. Diğer bir neden de el sıkışmanın bir arkadaşlık göstergesi olduğudur. Anında bir yakınlık yaratır ve bu da çok önemlidir. Sol eli kişinin yüzünden aşağı doğru indirmenin kişinin gözlerini çabucak yormak için bir teknik olduğunu zaten biliyorsunuz ve bu yüzden hala fiksasyon tekniğini kullanıyorsunuz.

Sağ el hipnozun ilk işaretini barındırır. Hipnoz beş belirti gösterir ve tokalaşma anında ilkini bulursunuz, vücut ısısı. İleri bir öğrenci veya tecrübesiz bir öperatör bile tokalaşmadan hastanın telkine alıcı olup olmadığını anlar. Soğuk bir el kişinin konuya soğuk olduğunu belirtir; sıcak ve ıslak bir el kişinin direnmeye eğilimli olduğunu gösterir; ılık bir el anında başarılı olacağınızı gösterir.

Eugene H. Reading adındaki bir ortopedist birkaç yıl önce el sıkışma tekniğinde çok daha değerli bir şey keşfettiğini söylemişti. İddialarına göre hipnoz çalışmaları onun hasta hipnoza girerken nabzın fark edilemez olduğunu öğrenmesini sağlamıştı. El sıkma tekniğini kullanarak nabzı test etmek çok kolaydır. Doktor Reading tarafından yapılan bu buluş çok önemlidir ve bunun herhangi bir kitapta belirtildiğini de sanmıyorum. Hipnoz alanında yoğun çalışmalarıma ve sayısız kitap okumama rağmen daha önce kimsenin bundan bahsettiğini duymamıştım. Doktor Reading’in sonuçlarının hipnoz konusunda gerekli araştırmalarda değerli bir ilerleme teşkil edip etmediğini test etme ve öğrenme özgürlüğünüz var.

El sıkma tekniği kullanıldığında gözlemlenebilen hipnozun diğer belirtilerine bakalım. Vücut ısısına ek olarak göz kapaklarının çırpınmasını, artan gözyaşı salgılanmasını, gözün beyaz bölgesinin kırmızılaşmasını ve birçok kişide göz bebeklerinin kaybolmasını görebilirsiniz. Bu belirtilerin bazılarını göremeyen akıllı öğrenciler oturmuş vaziyetteki hastayla daha fazla ilerleme kaydedemeyeceklerdir.

Kitaplarda hatalı olarak sık sık değinilen bir grup belirti daha vardır. Onlar eğer yalnızca hipnoz kullanıldığının farkına varıldığında – hasta hipnozdan korkuyorsa – hastada korku oluşunca meydana gelirler. Bu belirtilerin bir korku sendromu oluşturduğunun farkına varın. Bunlar: hızlı nabız, hızlı kalp atışları ve artan solunum hızıdır. Bu belirtiler herhangi bir şeyden korkan birisinde gözlemlenebilir, bu yüzden hipnotik belirtiler değillerdir.

Gerçek hipnotik belirtiler taklit edilemez ve –mış gibi yapılamaz. Örneğin vücut ısısını –mış gibi yapamaz veya taklit edemezsiniz, o orada olmalıdır. Göz kapaklarının çırpınışlarını taklit edemezsiniz. Deneyin, birinci veya ikinci denemeden sonra çırpınışların durduğunu fark edeceksiniz. Hipnozda indüksyon ilerledikçe göz kapaklarının çırpınışı neredeyse sürekli olarak meydana gelir. Kendi isteğiyle gözyaşı dökebilen çok az insan vardır ve iradenizle de olsa gözlerinizin beyaz bölgelerini kırmızılaştıramazsınız. Gözbebeklerinizi başınızın yukarısına doğru çevirmeye çalışın. Zor olduğunu göreceksiniz – fakat hipnozda bu gözler birçok durumda göz bebekleri yukarı döner.

Size gördüğüm en şaşırtıcı otohipnoz gösterilerinden birini anlatmak istiyorum. Washington D.C.’de eğitim veriyordum ve bir doktor üç yaşındaki kızını sınıfa getirdi. Görünen o ki kız ne zaman duygusal bir rahatsızlık yaşasa vücudunda kızarıklık oluşuyordu. Baba kızarıklık ortaya çıktığında kaşıntıyı kontrol etmek için gururla kızına otohipnoz öğrettiğini anlattı. Bana dedi ki “kızımın otohipnoz bilgisini göstermesini ister misiniz?” Bu yaştaki bir gencin yeterli zekâsı olup otohipnozu uygun bir şekilde kullanabileceğine inanmadım. Herhalde inançsızlığım sesime de yansıdı, çünkü adam kızına “Bay Elman’a kızarıklık çıktığında kaşıntıyı durdurmak için o oynadığın oyunu göster.” Küçük çocuk şöyle dedi “Önce kaşımak istiyormuşum gibi bir kaşıntı olması lazım.” Baba şöyle dedi “pekala, kendini kaşıntı olduğuna inandır ve kaşımak iste. O zaman ne yaparsın?”. Küçük kız “şimdi kendimi kaşıntım olduğuna ve onu kaşımam gerektiğine inandırırım, onun için böyle gözlerimi kapatırım” dedi. Gözlerini kapattı ve devam etti “fakat onları açamayacağımdan emin olmalıyım, onun için inandırma oyununu oynuyorum ve bunu yaparken gözlerimi açamayacağıma inanıyorum, onları böyle açmaya çalışıyorum.” Ve gözlerini açmak için çaba sarf etti, başarısız bir çaba. Devam etti “şimdi gözlerimi açamayacağımı biliyorum ve kendi kendime diyorum ki ‘artık kaşınmıyorum onun için kaşıma ihtiyacım yok’. Sonra kısa bir süre bekliyorum ve oyunu oynamayı bitirdiğimde böyle gözlerimi açıyorum” – ve gözlerini açtı – “ve artık kaşınmıyorum ve kaşımak istemiyorum”.

Sınıf toplandığında doktorlara bu harika küçük kızdan bahsettim. İçlerinden bir tanesi dedi ki “Bay Elman, ben bunu inanılması güç buluyorum. Otohipnozu bir haftadır başarısız bir şekilde uygulamaya çalışıyorum ve kesinlikle uzman olmak istiyorum.” Çocuğun babasına küçük kızın doktorlar önünde gösteri yapıp yapamayacağını söyledim ve o da onayladı. Sonra kızına dedi ki “hayatım, buradaki herkes baba gibi doktor ve kaşıntın olduğunda oynadığın oyunu öğrenmek istiyorlar. İyi bir kız olup onlara bunun nasıl yapıldığını göster ve yaparken de nasıl yaptığını anlat”. Kız “peki baba” dedi ve harika gösterisini tekrarladı. Babaya küçük kızın vücudunda kızarıklığı her gördüğünde hatırlayıp bunu yapıp yapamadığını sordum ve bana ara sıra noktalar göründüğünde unutup kaşımaya başladığını fakat annesi bunu fark ettiğinde ona oyunu oynaması gerektiğini hatırlattığını söyledi. Ve hemen otohipnoz rutinini tekrarlar ve kaşıntı ve kızarıklık yok olur.

Kızarıklığın sebebini öğrenip öğrenemeyeceğimi merak ettim ve küçük kıza hipnoanaliz uyguladım. Hipnozu anında kabullendi. Anlattığı hikâye küçük bir kızın babasını ne kadar çok sevdiğini gösterdi. Birkaç yıl önce babası uzak bir yere giderken annesinin nasıl ağladığını anlattı (babadan öğrendiğime göre o zamanlar orduda doktormuş ve görev için gitmesi gerekmiş). Bütün anlayabildiği babanın uzak bir yere gittiği ve annesinin bu konuda mutsuz olduğuydu. Onu öyle etkilemişti ki kendini ağlarken buldu ve sonunda ağlamaktan uyuya kaldı. Uyandığında kızarıklık belirdi ve kaşımaya başladı. Kaşıntı öyle ağırdı ki onu kaşımaya mecburdu ve oluşan aşırı hassaslık, durumu daha da zorlaştırıyordu. Çocuk annesinin bu bölgeye bir şeyler koyduğunu söyledi. Bazı zamanlar kaşıntı çok kötü değildi, fakat diğer zamanlar kötüleştiği görülüyordu. İleri sorgulama gösterdi ki baba izinden geri geldiğinde kızarıklık yoktu, fakat ayrıldığında tekrar ortaya çıktı. Bu birkaç kere oldu.

Sebebi bulduğumu hissettim ve çocuğa kaşıntıyı neyin getirdiğini açıklamayı denedim. Ona babasının her ayrılışında üzüldüğünü ve üzgün olduğu zamanlarda kızarıklığın oluştuğunu açıkladım. Bu açıklamayı kabul etmeyi reddetti. Dedi ki “babam beni hiçbir zaman üzmedi, beni seviyor ve bana böyle bir şey yapmaz”.

Ne şekilde açıklamaya çalışırsam çalışayım sonunda babasının bu kızarıklığın veya onu rahatsız edebilecek başka bir şeyin sebebi olamayacağına inandı. Çocuğun babasına olan sevgisini görmek güzeldi, fakat çocuğa rahatsızlığını tamamen sona erdirecek bir içgörü veremediğim için üzülmüştüm.

Üç yaşındaki bu çocuğun yaptığı gösterinin şu ana kadar gördüğüm en iyi otohipnoz gösterisi olduğunu tekrarlamama izin verin; eğer üç yaşında bir çocuk otohipnoz öğrenebiliyorsa bu bir yetişkinin kapasitesinin ötesinde değildir.

Doktor:
Alt dudağından bir ben alacağımı varsayalım.

Elman:
Pekala.

Doktor:
Devam etmemi mi istiyorsun?

Elman:
Evet, evet. Benim kullandığım yaklaşımın aynısını kullan ve durursan endişelenme çünkü sen ilk kişisin ve ilk kişi her zaman en ağır eleştirileri alır, bunu biliyorsun. Fakat bunu kendi başına halledebilir gibi görünüyorsun, şimdi bir sonraki adama neler yapılması gerektiğini biliyorsun.

Doktor:
Bunu dudağından çıkartmamı mı istiyorsun? Daha önce bunlardan birini aldırttın mı hiç?

2. Doktor (Hasta gibi davranarak):
Hayır

Doktor:
Peki acıttıklarını mı düşünüyorsun?

2. Doktor:
Evet.

Doktor:
Pekâlâ, bence rahatlarsan bunu canın yanmadan halledebiliriz.

Elman:
Şimdi, doktor ufak bir tavsiyede bulunabilir miyim? Hipnoz yaparken hiçbir zaman acı kelimesini kullanma. Acımak – acı – bıçak – iğne – keskin – yarma – dikiş – acı fikrini düşündüren her türlü kelimeden uzak dur. Başka bir değişle “sanırım bunu siz bir şey hissetmeden halledebiliriz.” Bunun gibi bir şey – “seni azıcık bile rahatsız etmeden” – fakat acıyı düşündürecek bir resim çizme… Çünkü hipnozla çalışırken onları, telkin alır hale getiriyorsun ve kelimen bir resim çizdi. Bunun için en baştan kelimelerine dikkat et.

Doktor:
Eğer rahatlarsan bunu çok keyifli bir şekilde halledebiliriz. Bu daha iyi. Şimdi kendini rahat bırakmaya çalış. Ellerimi gözlerinin önünden indirirken gözlerinin kapanmasına izin ver – şimdi kapat onları. Bu gayet iyi. Onları kapalı tut. Kapalı olduklarından emin ol ve açılmadıklarını gör. Bu doğru. Açılmayacaklarından emin ol. Şimdi bu duygunun tüm vücuduna yayılmasına izin ver. Ayak parmaklarının uçlarına kadar gitmesine izin ver. Şimdi, bu iyi hissettirmiyor mu?

Elman:
Hayır, hayır. Şimdi test etmiyorsun doktor. Önce bir telkin ver “Sadece tamamen rahat ol – şimdi küçük bir test yapacağız ve hiçbir şey hissetmeyeceksin veya fark etmeyeceksin – ve hissetmeyecek çünkü acı eşiğinin nerede olduğunu biliyorsun. Bak eşik pratik olarak yok oldu, yani onun normalde olduğu gibi hissetmeyeceğini biliyorsun. Şimdi ne çeşit bir test yapmak istiyorsun?

Doktor:
Bir çift bükücü veya pens kullanmak istiyorum.

Elman:
Şimdi bunun bir resim oluşturacağını biliyorsun – ne demek istediğimi anladın mı? O zaman testin geçerli olmayacaktır. Yani bir alet istediğinde sadece “bana aparatı ver” veya bunun gibi bir şey söyle. Şimdi test etmek istediğin bölgeye vur ve hiçbir şey hissetmediğini göreceksin.

Doktor:
Şimdi küçük bir test yapacağım. Rahat ol.

Elman:
Şimdi bunu görmeni ve onun ne kadar az hissettiğini fark etmeni istiyorum. Bak. Şimdi görüyorsun doktor, genellikle bu kişinin tepki göstermesine yol açar, fakat o ne kadar hissetti?

Doktor:
Çok küçük. Hala bir girinti var.

Elman:
Evet, pekâlâ onu iyi zorladın. -hasta rolündeki doktora- Üzerinde allis clamp kullandı ve onu üçüncü çentiğe kadar indirdi. Şimdi -clamp’ikullanan doktora- bir şey söylememe izin ver doktor, arkadaşça yaklaşımın iyiydi. Ben soru sormazdım – bir önerme yaparım – “bunun ne kadar iyi hissettirdiğini fark et”. Ama şöyle demezdim: “bu iyi hissettirmiyor mu?” çünkü bazı hastalar sana cevap vermek için zorunlu hissedebilirler ve durumdan çıkabilirler. Onun için gevşek kalmalarına izin ver. Bereket versin ki seninle birlikte çalıştı ve durumdan çıkmayı arzulamadı ve orada kaldı. Onları sağlık telkinleriyle çıkarmanın sebebi, bunun kolay etkilenilen bir durum olmasından ileri gelir. “Gözlerini açtığında harika hissediyorsun” diyerek olumsuz otohipnozun olma şansını bertaraf ediyorsun.

Yukarıdaki olayda anında hipnoz elde edilmiştir. Hasta doktorun ofisindeki çocuk gibi davranan yetişkin bir bayandı. Yeterince renkli bir hayal gücüne sahipti ve böylece kendini bir çocuk gibi görebildi – ve gösteri için bir çocuğa yaklaşılır gibi yaklaşıldı. “Hadi yapmaya çalışalım” veya “hadi küçük bir oyun oynayalım” yaklaşımı çocuklarda çok iyi çalışır. Daha büyükleriyle veya yetişkinlerle bilinçli zihni atlatmak için daha karmaşık bir yol kullanılması akıllıca olur. Bu başka bir sınıf alıntısında gözlenebilir:

Elman:
-Hastaya hitap ederek- Ne zaman bu ofise gelsen gergin olduğunu hissediyorum ve sana nasıl rahatlandığını öğretirsem bizim yaptıklarımızı kafana takmana gerek kalmayacak. Farz edelim ki sana nasıl rahatlandığını öğrettim. Bunu ister miydin?

Hasta:
Evet.

Elman:
Güzel. Bir derin nefes al. Şimdi gözlerini iyice aç. İşaret ve baş parmağımla göz kapaklarını kapatacağım. Şimdi parmaklarımın altındaki kasları gevşetmeni istiyorum. Şimdi elimi çekeceğim.Göz kaslarını çalışamayacakları noktaya gelene kadar gevşet. Daha sonra göz kaslarının çalışmayacağının emin olduğunda onları dene ve çalışmadıklarına emin ol.

Onları iyice dene. Bu doğru. Şimdi bu rahatlama duygusunun ayak parmaklarına indiğini hisset. Ve ben elini kaldırıp bıraktığımda elin o kadar rahatlamış olacak ki cup diye kucağına düşecek. Ve düşmesine izin ver. İşte bu kadar…

Şimdi -sınıfa hitaben- onun rahatsızlık duymaması için uygun telkinleri vermeniz gerekli. Bu seçici düşünceyi yerleştirdiğiniz nokta…

-tekrar hastaya dönerek- Ağzında veya vücudunun herhangi bir yerinde yapacağım bir çalışma seni hiç rahatsız etmeyecek. Sadece böyle gevşek kal. Tüm süre boyunca göz kaslarının çalışmayacağından ve vücudunun her yerinde rahatlama olduğundan emin ol ve tek bir şey bile hissetmeyeceksin…

-sınıfa- Şimdi beyler, onun telkinler sonucu aldığı anestezinin sonucunu göstereceğim…

-hastaya- Kolunda çalışacağım bölgeye bir kesik atacağım ve hiçbir şey hissetmeyeceksin. Orada çalıştığımı bileceksin fakat hiçbir şey seni rahatsız etmeyecek. Ben şimdi çalışmamı yapmaya hazırım ve senin sağ kolunda tamamen anestezi var…

-sınıfa- Bu denemeyi yaparken beni izleyin… Bu üçüncü çentiğe kadar inen bir allis camp’tı (pense gibi bir dişçi aleti)…

-hastaya- Şimdi, gözlerini açtırdığımda ne kadar iyi hissettiğini fark et. Gözlerini aç. Nasıl hissediyorsun?

Hasta:
İyi.

Elman:
Ne hissettin?

Hasta:
Bir şey yaptığını hissettim fakat hiç acı hissetmedim.

“Hakkında: Hasta Tommy Haines, yaş altı. Hasta 27 Temmuz akşamı kırık bir kolla hastaneye sevk edildi. Operasyon odasında daha önceden hiç görmediğim çocuğun yanına oturdum. Çok korkmuştu. Fakat histerik veya kendinden geçmiş değildi. Onunla konuştum ve –mış gibi yapma oyunları oynamaya başladık. Çocuk oyunlara anında tepki verdi ve kısa sürede televizyonda en sevdiği programı izlemeye başlamıştı. Ona televizyon izlerken annesinin bir kâse mis kokulu çiçek getirdiğini ve bu çiçekleri koklayabileceğini söyledim. Bu anda siklopropan (genel anestezide kullanılan ve kötü kokulu bir gaz) gazı verdim. Açıkçası bu şey çok pis kokar fakat çocuk güzel koktuğunu onaylarcasına başını salladı. İndüksiyon süresince hızlı iyileşme telkinleri verildi. Çocuk kısa sürede uykudaydı ve iki saatlik operasyon tamamlanmıştı. Her şey çok iyi gitti ve operasyon gece geç saatlerde tamamlandı. Sonraki gün öğleden sonra çocuğu gördüm, oldukça mutluydu ve doktoru eve gidebileceğine karar verdi. Bu normalden bir iki gün daha erkendi. Tommy ailesine benimle oyunlar oynamaktan ne kadar zevk aldığını anlattı ve şöyle dedi “Doktor Nickell’le bir oyun oynadım ve kazandım, çünkü ben ondan önce uykuya daldım.”

Bazı doktorlar yukarıda tanımlanan ve çok hızlı bir teknik olan iki parmakla göz kapama metodunun ardından hipnozun çok hafif olduğu izlenimine vardılar. Aslında çoğu zaman derindir. Bunu göstermek için sık sık iki parmak tekniğiyle bir doktoru hipnotize ediyorum ve sınıfa kanıtı şu şekilde gösteriyorum:

Elman:
-hipnotize olan doktora-: Kolunu kaldırıp bıraktığımda ofisinin telefon numarasının zihninden silinmesini istiyorum ve elini bıraktığımda bunun gerçekleştiğini göreceksin. Şimdi telefon numaranı düşünmeye çalıştığında daha ve daha ileri gidecek ve onu hiç bulamayacaksın. Onu bulmaya çalış ve kesinlikle böyle olduğunu gör. Onu hiç bulamıyorsun. Tamamen gitti. Tamamen gitmesine izin ver. Gitti, öyle değil mi?

Doktor:
Evet.

Elman:
Şimdi somnambulism oluştu. Bunun testi amnezi telkinidir. Gördüğünüz üzere bu düşündüğünüz kadar hafif hipnoz değil. Çokdaha derin…

-hastaya-: Şimdi elini kaldırıp bırakacağım ve telefon numaran tekrar aklına gelecek ve gözlerini açacak ve harika hissedeceksin. Nasıl hissediyorsun?

Doktor:
İyi.

Elman:
Bu güzel bir duygu değil mi? Numaralar nereye gitti?

Doktor:
Bilmiyorum. Tek bildiğim geçici olarak kayboldukları.

Elman hastaya:
Şimdi, sana söylediğimde gözlerini açmanı ve onlara birkaç saniye bakmama izin vermeni istiyorum. Gözlerini açmanı söylediğimde ben sana kapatmanı söyleyene kadar onları açık tut ve sonra çok daha derine ineceksin ve derine inmene izin ver. Şimdi gözlerini aç.
Bu prosedürü takip ettiğinizde belirtileri görürsünüz – artan gözyaşı salgılanması, pembeleşen göz beyazları. Ve hastaya dersiniz ki “Şimdi gözlerini tekrar kapat ve ne kadar derine indiğini fark et ve derine inmeye izin ver. Şimdi gözlerini aç ve kapat, on kat daha derine ineceksin. Bu doğru, bırak kendini. Bunu hissedebiliyor musun?”

Bunu yaptığınızda hastanın hemen derin bir şekilde hipnotize olmaya başladığı aşikâr olacaktır. Bu daha fazla derinlik elde etmek için kullanılan bir araçtır ve tekrar tekrar kullanarak her seferinde daha fazla derinlik elde edebilirsiniz.

Doktorlar genellikle hastayı çeşitli muayeneler için bir odadan bir odaya almak zorundadır – onu acayip pozisyonlara sokarak bir odada röntgenini çekmek isteyebilir ve sonra başka bir şey için diğer bir odaya gitmek isteyebilir. Doktor onun ikinci, üçüncü ve sonraki odalarda gevşemiş olmasını ister. Bu yüzden hipnozu kaybetmek yerine daha derin hipnoz elde etmek için hastanın gözlerini açabileceğini bilmek çok değerlidir.

Her an sizi duyan ve her söylediğinizi anlayan bir kişiyle çalıştığınızı her zaman hatırlayın. Derin hipnozda mükemmel bir bilince sahip bir kişiyle konuşuyorsunuz. Bu yüzden eskiden yaptıkları gibi hastanız bilinçsizmiş gibi konuşmayın. O sizin asaletinizden aşağıda değil. O sizin dostça ilişkinizin bulunduğu bir insan. Bu yüzden küçümseyerek veya himaye ederek onun saygınlık anlayışına müdahale etmeyin.

Sanki telkin alabilecek durumda değilmiş gibi konuşun onunla; bu dostluk ilişkinizi kuvvetlendirecek ve o telkinlerinizi daha büyük bir şevkle kabul edecek. Sınıfımda şöyle telkin veren doktorlar vardı “gözlerini açamazsın, açamazsın, açamazsın”. Hastanın genel tepkisi ne kadar hızlı gözlerini açabileceğini göstermek olur.

Bir hastaya acı veya incitmek kelimelerini kullanmadığınız gibi onunla böyle de konuşamazsınız. Acı resmi çizen tüm kelime veya cümlelerden uzak durun: kesme, iğne, bıçak, yarma, dikiş, dikiş alma, keskin, vb.Genellikle hasta ne zaman bir iğne, dikiş veya kesik olacağını bilir. Neden ona geçireceği bu zevksizliği hatırlatalım? Hastayı yaptığınız şeylerden haberdar etmeniz iyi bir fikir fakat bunu prosedür, tedavi, vb. kelimeleri kullanarak yapabilirsiniz. Ayrıca iatrogenic (Primer bir hastalığın tedavisi sırasında ortaya çıkan ve bu tedaviye bağlı olarak gelişen sekonder bir rahatsızlık durumu) hastalıklar doktorların, anestezistlerin, asistanların ve hemşirelerin ameliyathanede kullandığı yanlış kelimeler sebebiyle oluşur. Hastanın hiçbir zaman duyma yetisini kaybetmediğini hatırlayın. Bu yüzden ameliyathanede rahatsız edici hiçbir şey söylemeyin.

İşte kelimelerin önemini gösteren bir başka örnek: hangisini tercih edersiniz: ilaç mı ilaç tedavisi mi? Eminim ilaç tedavisidir. O zaman neden ilaç için reçete yazılır? Hastaya “sana ilaç tedavisi için bir reçete yazacağım. Bunu almanı istiyorum ve bu sayede kendini çok daha iyi hissedeceksin” dediğinizde reçetelerinizin ne kadar etkili olduğuna şaşıracaksınız. Basit ilaç kelimesinden ilaç tedavisi kelimesine dönüştü ve hastanız çok daha büyük bir iyilik yapacak. Eğer şüpheniz varsa deneyin.

Her zaman kelimelerinizdeki gibi telkinlerinizde de mantıklı olun. Hastaya saçma sapan gelecek bir şey söylemeyin. Yapacağınızı iddia ettiğiniz şeyler hakkında abartılı olmayın. Burada telkin vermenin temel prensiplerini belirtiyoruz. Daha karmaşık telkinler vermek için uygun referanslar da yapıldı. Ve anlamlar hakkında daha fazla öğrendikçe kelimelerinizle hastalarınıza ne kadar sık ve ne kadar fazla yardımcı olabileceğinizi öğreneceksiniz.

gereksinimi olan her hasta anında gevşeyebilir. Bu daha önceden şartlanmamış kişilerde bile etkilidir. Trans durumuna ulaşmak için görevli araçlar katalizör olarak kullanılır. Bu sebeple buna transa erişmenin katalizör metodu deriz. Burada eğitim seanslarından birinden ne demek istediğimi anlamanıza yardımcı bir alıntı var:

Elman:
Daha önce buraya çıkmamış birini istiyorum. Pekala, tam buraya otur. Koltuğundan kalkmak zorunda değilsin. Bu sigaradan aldığım ilk nefeste gözlerin yorulacak, ikinci nefeste gözlerini kapatmak isteyeceksin ama üçüncü nefese kadar bekle, o zaman kapat. Kilitlenecekler ve onları açamayacaksın. Olmasını iste – olmasını umut et – ve olduğunu gör…
İşte ilk nefes – gözlerinin ne kadar yorulduğunun farkına var ve yorulmalarına izin ver. Şimdi o kadar yorgun olacaklar ki onları kapatmak isteyeceksin fakat henüz kapatma. Şimdi üçüncü nefesi aldığımda kapanacak ve kilitlenecekler – izin ver. Şimdi kapat onları. Onları kilitli bulacaksın… Sen onları ne kadar çok zorlarsan o kadar az çalışacaklar. Onları dene ve onları çalıştıramadığını gör. Hiç çalışmayacaklar. Bu doğru. Şimdi ben parmağımı şıklattığımda onları çok hızlı bir şekilde açabileceksin. Pekala şimdi açabilirsin…

İşte bir sigaradan nefes çekerek göz kapanması elde ettik. Başka bir şekilde deneyelim… Burada daha önce bulunmamış biri lütfen… Pekala, Olmasını iste – olmasını um – ve olduğunu gör… Ben biraz su alacağım – bir yudum – bunu yaptığımda gözlerin kapanacak, kilitlenecek ve onları açamayacaksın. Olmasını iste ve olduğunu gör. Gözlerini kapat ve şimdi kilitli olduklarını fark et. Hiç çalışmayacaklar. Onları dene ve çalışmadıklarını gör. Ne kadar fazla zorlarsan o kadar az çalışacaklar… Parmaklarımı şıklattığımda çok hızlı bir şekilde açılacaklar. Şimdi onları açabilirsin. Şimdi göz kapanmasının sigaradan nefes alarak ve sudan yudumlayarak elde edildiğini gördüğünüz. Bunu şartlanmamış insanlar üzerinde gösteriyorum. Eğer göz kapanması isterlerse bunu elde edebilirler.

Hasta:
Doksan dokuz.

Elman:
Numaraların yok olmaya başladığını gör.

Hasta:
Doksan sekiz.

Elman:
Şimdi gitmiş olacaklar… Yap bunu. Yapmak zorundasın, ben yapamam. Onları yok et, def et, kaybet. Hepsi gitti mi?

Hasta:
Evet.

Elman:
Bu somnambulistik evredir, rakamları defedebilmesi bunu doğrular. Hastaya kendini nasıl hissettiğini söylemesine izin vereceğim… Olabildiğin kadar gevşek kal ve buradakilere bu durumdayken içindeki hisleri anlat… Nasıl hissediyorsun?

Hasta:
Ilık.

Elman:
Hipnozun ilk işareti – ılıklık… Başka? Bu güzel bir his mi?

Hasta:
Zevksiz değil – tarafsız.

Elman:
Başka bir değişle hasta bu durumda dünyayla ilgili herşeyin iyi olduğunu hisseder ve mantık çerçevesinde her şey mümkün görünür, bu yüzden hasta neredeyse hiç eleştirmeden telkinlerinizi kabul eder. Eğer bu hastanın iyiliği için zevkli bir telkinse, hasta bunu sorgusuz kabul eder. Eğer kendi iyiliği için olduğundan şüphe duyarsa onu reddeder… Herhangi birinin bu noktada ahlak kurallarınızın veya etik kodlarınızın tersine gitmeye ikna edebileceğini düşünür müsünüz?

Hasta:
Hayır.

Elman:
Bir kişiyi hipnotize edip ona normalde yapmadığı bir şeyi yaptırmak saçmalıktır. Hipnozdaki kişinin hipnozda olmayan kişiden daha fazla farkındalığı vardır – ve söylediklerimi hastaonaylayacaktır.

Hasta:
Bu doğru.

Elman:
Şimdi, zevkli ve mantıklı bir telkin verdiğinizde bu telkinin anında alındığını görmenizi istiyorum. Şimdi tıbbi amaçlar için bu eli uyuşturacağım. O bu durumda kaldıkça elin ne kadar hızlı uyuştuğunu izleyin… Eline bir darbe vuracağım ve onun ne kadar çabuk uyuştuğunu hissetmeni istiyorum. Şimdi o bölge tamamen uyuştu ve hiçbir şekilde hissin kalmadı… Elin nasıl?

Hasta:
Uyuşmuş hissediyorum.

Elman:
Bu duruma geldiğinizde seçici düşüncenin ne kadar çabuk oturduğuna bakın. Eğer elini daha fazla uyuşturmak gerekirse bunu kullanabileceğiniz herhangi bir kimyasal anestezi kadar fazla uyuşturacak birçok yol vardır… Şimdi hepsi bitti ve gözlerini açtırdığımda bütün anestezi gitmiş olacak. Elinin ve kendinin ne kadar iyi hissettiğini fark et… Pekala, gözlerini aç… Nasıl hissediyorsun?

Hasta:
İyi.

Elman:
Belirtileri fark edin. Herhangi birinizin şu ana kadar çalıştığından çok daha derin bir hipnoz durumu vardı. Pratiğinizi yapmanız gerektiği gibi uyguladıysanız her biriniz fark etmeden bu duruma düşmüşsünüzdür çünkü hasta bu durumda ne kadar uzun kalırsa o kadar derine iner. Bazılarınız kendi ofisinizde somnambulisma ulaştı. Fakat şimdiki düşünce onu iradeyle elde etmektir…

Hasta:
Benim adım.

Elman:
Onu geri getirdin mi?

Hasta:
Hiç ayrılmadı.

Elman:
Peki, neden elinden sildiğim şeyin ne olduğunu söylemedin.

Hasta:
Aşırı yorgundum.

Elman:
Bu somnambulizmin yapay durumudur çünkü afazi olarak bilinen– gönülsüzlük/rızasızlık – bir konuşmama arzusudur. Dedi ki “aşırı yorgundum”. Bu afazi olduğunu belirtir. Afazi olduğunda gerçek somnambulizm kadar etkili bir durum elde edemezsiniz. Ve eğer bu noktada onun üzerinde operasyonla ilgili zorlayıcı prosedürler uygulamak isterseniz bunu yapamazsınız. Ben bu evreye yapay somnambulizm diyorum. Gerçek duruma ulaşmadan o numaraları veya ismi yok etmesi gerekir çünkü afazi başka bir durumdur amnezi başka. Ve ben amnezinin orada olduğundan emin olmak istiyorum.
–Hastaya- O zaman numaraların hepsini yok et… Kov onları… Gittiler mi?

Hasta:
Hayır.

Elman:
Yok et onları. Elini kaldıracağım ve bırakacağım ve bunu yaptığımda kalan sayıların hepsi yok olacak. Yok olmalarını iste ve yok olduklarını gör… Gittiler mi?

Hasta:
Evet.

Elman:
Şimdi gittiler…

Neden bu kadar dikkatli kontrol ediyorum? Çünkü öğrencilerin böyle dikkatli kontrol etmesini istiyorum. Eğer bu numaralara sıkı sıkı tutunmaya devam etseydi onunla denediğim her şeyde başarısız olurdum. Bu numaraları yok ettiği anda farkı hissedebilir… Ben gerçek somnambulizm evresinin arzulanan bir evre olduğunu kabul ediyorum. Gerçek somnambulizmde olmayan bir hasta üzerinde zorlayıcı prosedürler uygulamazdım çünkü tek hissedeceği analjezi olacaktır. Yapay somnambulizm elde ettiğinizde anestezi elde edemezsiniz, bu olumlu bir bilimsel olgudur. Hipnozla ilk uğraşmaya başladığınızda yapay somnambulizmle çok sıkı karşılaşırsınız. Onu defetmeyi öğrenmek zorundasınız. İstediğiniz sonuçları elde etmeden önce yapay somnambulizmin gerçek somnambulizme dönüşmesini sağlamalısınız. Hipnotik tekniklerde çok maharetli olduktan sonra bile yapay somnambulizmle karşılaşacaksınız. Onun ne olduğunu hatırlamak için öğrenin ve bu evrede zorlayıcı işler yapmayın. Eli kaldırıp bırakmak yapay somnambulizmi gerçek somnambulizme çevirmek için iyi bir yoldur.

Operatör “onun bir doktora ihtiyacı yok. Hipnoz hakkında ne biliyorsun?” dedi.

“Ben konuyla ilgili çalıştım ve bana denemem için bir şans vermeni dilerim” diye cevapladı.

Operatör “hadi” dedi. “Vazgeçtiğinde ben denemeye devam edeceğim.”

Doktor kişiye doğru yürüdü, kulağına birşeyler fısıldadı ve kişi anında ayıldı.

Bu hikâye ülkenin her yanındaki gazetelerde yayınlandı ve övgülerin bir çoğu doktora gitti. Onun benim öğrencilerimden biri olması dolayısıyla gururlandım.

Doktor öğrencilerimden biri hastasını sınıfa getirdi ve onunla çalışmamı teklif etti. Ona “sen onu somnambulizme getir ben oradan devam ederim” dedim. Ve o kişiyi somnambulistik evreye soktu.

Hatırladığım kadarıyla hastayla şöyle konuştum “ne kadar gevşemiş olduğunu biliyorum fakat bu gevşeklik halinde bile zihninde şuanda bulunduğundan çok daha gevşek bir durum olduğunu biliyorsun. Bunu hissedebilir misin?” Hasta “evet” diye cevapladı.

Devam ettim “yumruğunu sıkarak onu daha sıkı, daha sıkı, daha sıkı yapabileceğini biliyorsun ve gerginliğin artmasını sağlayabilirsin. Yumruğunu daha fazla rahatlatamayana kadar gevşetebilirsin. Buna gevşemenin en alt katı diyebilirsin. Seni en alt kata götürmeyi deneyeceğim.”

A katına inmek için şimdi olduğundan iki kat daha fazla gevşek olmak zorundasın, B katına inmek için A katında olduğundan iki kat daha gevşek olmalısın ve C’ye inmek için B’de olduğundan iki kat daha gevşek olmak zorundasın. Fakat C’ye, gevşekliğin tabanına ulaştığında, en alt seviyede olduğunu anlamam için bana işaretler vereceksin. Bu işaretlerin ne olduklarını bilmeyeceksin ve ben de ne oldukları hakkında bir şey söylemeyeceğim fakat gevşekliğin en alt basamağında bulunan her insan bu belirtileri gösterir… Hadi başlayalım.

“A katına hayali bir asansörle ineceksin ve en alt kata inmek için de aynı asansörü kullanacaksın. Şimdi o asansördesin. Parmaklarımı şıklattığımda asansör aşağı inmeye başlayacak. Şimdiki gevşekliğinden iki kat daha fazla gevşersen A katında olacaksın. A katına geldiğin zaman A harfini sesli söyleyerek bana haber ver.”

Otuz saniye içinde “A” diye mırıldandı. Onu B katına indirmek için benzer bir prosedürü takip ettim. B harfini yüksek sesle söylemek onun için neredeyse imkânsızdı, fakat şekli dudaklarıyla oluşturdu. C katına ulaştığında konuşamıyordu, tek bir kas bile oynamadı.

Bu doktorlar için çok heyecan verici bir tecrübe olmuştu. Hasta somnambulizme girdikten sonra en az seviyede tatlı sözle koma durumuna girdi.

Şimdi hipnotik komayı istekli bir şekilde üretebiliyorduk fakat teknik anlamda bunun nasıl kullanacağımız hakkında en ufak bir fikrimiz bile yoktu. Hastalar komaya ulaştığında hareketsizlerdi ve telkinlere cevap vermiyorlardı. Böyle bir hastayla bir doktor ne yapabilirdi? Derslerimizde komayla ilgili birçok deney yapıldı. Durumdan çıkarıldıktan sonra hastalar doktorlar tarafından sorgulanıyordu ve pek kısa zamanda anlaşıldı ki koma hakkındaki birçok yanlış bilgi literatüre girmişti.

Engellenmesi gereken bir durumdan ziyade hastaların bunu şöyle tanımladığına tanık olduk “hipnozun en iyi durumu. Harika. Ne zaman bu kadar güzel gevşediğimi hatırlamıyorum.” Doktorlar koma evresini kendilerine uygulamaya başladılar. Başardıklarında en az onlar (hastalar) kadar heyecanlıydılar. Philadelphia’da bir Pazar günü öğleden sonra doktorlardan biri arkadaşlarının çalışması için sınıfta üç kere komaya girdi. Daha çok doktor denedi. Hepsi de koma evresini pırıltılı kelimelerle anlattı.

Doktorların ve hastaların açıklamalarına göre koma beraberinde muhteşem bir coşku getiriyordu. Birilerinin onlara acı vermeye çalıştığı zaman kendilerini rahatsız etmesine izin vermektense onu umursamadılar ve böylece kendilerine genel anestezi uyguladılar.

Birçok doktorun ve hastanın söylediğine göre bu durumda üzerlerinde bir baskı hissetmiyorlardı; bazılarına göre de kendilerine bir şeyler yapıldığını hissediyorlardı fakat umursamıyorlardı. Bazıları bu evrede gerçekten katatonik olduklarını fark ettiler ve bunu söylediğimizde “o kadar rahatlamıştım ki. Sanırım hangi pozisyonda olduğum o kadar da umurumda değildi. Bu iyi olma durumunda hiç çıkarılmak istemedim.”

Öğrendiğimize göre koma evresinde bir coşku da olsa o anda hastayı korkutacak bir şey olursa kendini o evreden hızla çıkarıp gerekli hareketi yapabilir.

Sonunda komanın muhteşem bir şekilde kullanılışını öğrendik. Sınıftaki doktorlardan biri arkadaşlarına “bu hafta koma evresinde hastalarıma iki burun ve boğaz ameliyatı yaptım, ve şundan kesinlikle eminim ki koma evresi cerrahi operasyon için idealdir. Hayal edin, bu evrede, ben tek kelime bile söylemeden hasta kendine anestezi verdi. Hiçbir şekilde kimyasal anesteziye gerek kalmadı. Hastanın somnambulizmde olduğu gibi fiziksel talimatlar almayacağı doğru fakat elinizde tıpkı kimyasal anestezi almış gibi çalışabileceğiniz bir hasta var ve bu evrede daha fazla ameliyat yapmayı planlıyorum.”

Hiçbir zaman hasta ilk testi geçmeden diğer testleri uygulamayın.

Esdaile Evresini elde ettiğinizde hastanın “fiziksel” bir telkin alamayacağını fark edeceksiniz. Kolunu kaldırması istendiğinde kolunda titreme oluşabilir. Daha sonra o da kesilir.
…
Gerçek koma evresinde hastanın hareketleri sabitlenmiştir – ne kadar istese de söylenen telkinleri takip edemez – fiziksel hareket içermeyen zihinsel telkinler alabilir. Doktorlarımız bunu çeşitli şekillerde kanıtladılar. Baş ağrısından, adet sancısından ve diğer birçok işlevsel belirtiden muzdarip hastaları aldılar, onları koma evresine soktular ve acılarını dindirmek için telkin verdiler. İndüksiyon sırasında hastalarda bu belirtiler yoktu. Telkinler belirtilerin rahatlaması için bayağı başarılı bir şekilde post hipnotik olarak verilmişti.

Fiziksel işbirliği gerektiği zaman – örneğin hastayı sedyeden yatağına taşırken – hastayı B katına getirerek gerekli fiziksel desteği verin; sonra hasta tekrar bu tür bir yardıma ihtiyaç duyana kadar onu derine indirin.

Eğer koma kazar oluşursa hastayı ayıltmanın en kolay yolu güvenli bir şekilde kulağına şunları fısıldamaktır “Eğer sana söylediğimde gözlerini açmazsan bir daha hiçbir zaman bu evreye gelemeyeceksin.” Bu sinsi bir telkindir çünkü hasta tekrar tekrar bu evreye ulaşabilmeyi ister onun için hemen çıkacaktır.

Eğer komada çalışıyorsanız ve buradaki tekniği kullanıyorsanız ve eğer hastaya gözlerini açtıramıyorsanız onu B katına geri getirin, gözünü rahatlıkla açabilecektir.
…
Koma evresindeki birçok hastayla yaptığımız deneylerde tepkiyi test etmek için elimizden geldiğince uygun olmayan posthipnotik telkinler verdik. Her durumda hasta hipnoza girmiş herhangi biri gibi tepki verdi. Ya o evrede kaldı ve sonradan hipnotik telkinleri uygulamadı veya “bunu yapmamayı tercih ederim” diyerek kendini hızla koma durumundan çıkardı.

“Bu gevşemenin yapacağı en harika şeylerden biri doğum süreni inanılmaz derecede kısaltmasıdır. Mucizevî bir şekilde kısaltacaktır. Çok memnun olacaksın çünkü her sancıyla beraber sancılar daha zevkli gelecek. -Bu noktada doktor telkinleri birleştiriyor- öyle ki üçüncü veya dördüncü sancıda gerçekten gülümsemeye başlayacaksın ve “bebeğimin doğumu yaklaşırken çok daha iyiyim. Sancı bittiğine göre şimdi bebeğimin doğumuna çok daha yakınım.” Diyecek ve bir sonrakini dört gözle bekleyeceksin. Her sancıda bu düşünceye sahip olacaksın ve bu tüm süre boyunca yüzüne bir gülümseme yerleşecek ve bebek doğarken sen harika hissedeceksin. Yani bu bebeğin doğumunu kolaylaştırmak için yaptıklarınla beraber harika olacak.”

“Bebek doğduktan sonra kendini çok iyi hissedeceksin. Bebeğin doğumundan birkaç dakika sonra telefonu kullanabileceksin – arkadaşlarını arayabileceksin – çünkü o zaman da şimdiki kadar güçlü olacaksın. Gücün yerinde olacak ve normalde olacağından çok daha çabuk iyileşeceksin. Daha sonra eğer bebeğine bakmak istersen gevşekliğin bunun çok kolay bir şekilde olmasını mümkün kılacak.”

“Gevşemeyi pratik yapmanı istiyorum. Şimdi yaptığını pratik yapmanı istiyorum. Evde nasıl rahatlanacağını öğren ve bebek geldiğinde herşeyinle hazır olacaksın ve doğum gününde, doğum esnasında ve doğum sonrasında kendini harika hissedeceksin. Bu gevşeklik duygusunun nasıl tutunduğunu ve kendine şunu söylettirdiğini hisset “Annelik benim için muhteşem bir macera olacak. Onun her dakikasını seveceğim.”

Bu şartlandırma konuşmasının sonunda hastalarınız, tabi ki, hala somnambulizmde. Fakat eğer kesin ağrısız doğum istiyorsanız onları Esdaile evresine erişmek için gevşekliğin tabanına indirin. Bu acısız doğum için en ideal evredir.

Fakat talimatları harfi harfine takip ettiğiniz halde hala korku – hemşireler, asistanlar, vb. tarafından yaratılan korkular – varsa hasta koma evresinden çıkacaktır. Hastalarınızın etraflarında olan her şeyi duyup anladıklarını hatırlayın. Bu yüzden hipnotik doğumda hemşire ve asistanlar uygun şekilde eğitilmelidirler

Eşim ona tutamadığımız sözler vermediğimizi ve sınıfta hiçbir diş operasyonu yapılmayacağını; o isteyene kadar ağzına hiçbir alet sokulmayacağını ve herhangi bir zamanda bunu sona erdirebileceğini anlattı. Eşimden bu konuşma bitene kadar yanında kalmasını istedi.

Hipnoanaliz, beş yaşındayken ana sınıfındaki bir arkadaşının ona dişçiye gittiğini ve bütün kanlı detayları anlattığını ortaya çıkardı. Söylediğine göre dişçi hiçbir şey yapmayacağını belirterek onu kandırmış ve sonra ağzına büyük bir bıçak sokarak diş etlerini kesmişti. Ne kadar korkunç kan aktığını da eklemişti.

Bu sınıf arkadaşı onu öyle dehşete düşürmüştü ki bunun kendisine olmasına hiçbir zaman izin vermeyeceğine karar verdi.

Hipnoz altında bu genç kızı hiç kimsenin kandırmayacağına, canını yakmadan diş operasyonlarının yapılabileceğine, vb. ikna ettik. Sonraki hafta dişçi sınıfa gelip genç kızın ofisine geldiğini ve ilk defa ona daha önce hiç yapamayacağı kadar iyi operasyon yapabildiğini anlattığında çok memnun olmuştum. Gözyaşı ve isterik yoktu ve hatta çürüyen dişin çekilerek, görüntüsünün daha iyi olmasını dört gözle bekliyordu. Bu dişçiler için hipnozun farklı bir kullanımıdır: panik ve korkuyu azaltmak.
…
Diş doktoru öğrencilerimin hipnotik tekniklerle çözebildikleri ilginç diş problemlerine ait rapor örneklerinden birkaç tanesi:

Rapor 1: “Beni şaşırtan şey birçok kişinin hipnotik homeostasis üretebilmesidir. Bunun kullanımını keşfetmeden önce operasyon sonrası kanama ile ilgili birçok telefon geliyordu. Bu birkaç kez tekrarlanınca ben de sık sık kanamanın rahatlamayla duracağını telkin ettim. Bir üniversite öğrencisi öyle tam bir homeostasis aldı ki operasyon sonra birazcık kanamanın olmasına izin vermesini tavsiye ettim. Kanamaya izin verdiğinde yalnızca çok küçük bir miktar kanama oldu. Daha sonra ona söylediğimde normal kanamayı yarattı. Bir hastaya ayna verip diş çekiminden hemen sonra yapılan yeni kaplamayı veya köprüyü çirkin bir kanama olmadan gösterebilmek çok sevindirici.”

Rapor 2: “Üst çenesine bir yıl kadar önce takma diş taktığım bir bayan hasta oğlunu getirmişti. Takma diş takılı değildi ve açıkladığına göre hamilelikte bu diş onu kusmaya zorluyordu. Onu somnambulizme aldım ve uygun post hipnotik telkinler verdim. Tüm prosedür on beş dakikadan daha az sürdü. Birkaç ziyaret sonrası sonuç oldukça tatmin ediciydi”.

-Hastayı somnambulizme alır-… Bu iyi bir işbirliği. Bu şekilde rahatladığın zaman hayatının her aşamasını yaşayabilirsin. Birçok insan çok önce olan olaylara çağrışım yapamayacaklarını düşünürler. Bu doğru değil. Bize olan her şey zihnimize kayıt edilir ve ön plana çıkartılabilir. Bunun için seni küçük bir çocuk olduğun zamana kekemeliğin, ya da ona her ne dersen, sen küçükken orada olduğu bir zamana götüreceğim… Bana şunu söyle, küçük bir çocukken evde Noel’i kutlar mıydınız?

Hasta:
Hayır efendim.

Elman:
Noel ağacı veya benzeri şeyler yok muydu?

Hasta:
Hayır.

Elman:
Fakat okula gittin… doğru mu?

Hasta:
Tabi.

Elman:
Pekâlâ, seni ilkokul birinci sınıfa götürmek istiyorum çünkü birinci sınıftaki o ufaklıkla konuşmak istiyorum. Anaokuluna gittin mi? Belki de seni anaokuluna götürürüm?

Hasta:
Evet.

Elman:
Pekâlâ, seni anaokuluna götüreceğim ve elini kaldırıp bıraktığımda hatırlamaya çalışma çünkü ha bire bizi mağlup eden budur… Kendine yalnızca şunları söyle “orada olacağım ve orada olmak istiyorum” o zaman ben elini kaldırıp bıraktığında anasınıfındaki gibi olacak ve kendini orada ilk defa bulunuyormuşçasına net göreceksin. Ve seninle anaokulunda konuşacağım. Tamamen gevşek kal ve ben elini kaldırıp bıraktığımda oluşunu izle… İşte bu kadar… Oradasın işte… Anaokulundasın… Anaokulunu sever misin?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Etrafına bak. Çocuklarla iyi anlaşıyor musun?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Öğretmenle iyi anlaşıyor musun?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Öğretmeni seviyor musun?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Bana şunu söyle, anaokulundasın ve her şey çok net – orada iyi vakit geçiriyor musun?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Ve hiç kekeliyor musun?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Kekeliyorsun. O zaman bu anaokuluna gitmeden önce kekelemeye başladığın anlamına gelir. Seni anaokuluna başlamadan önceki zaman götüreceğiz, ve yapıp da o zamandan beri hiç düşünmediğin bir şeyi yapıyor olacaksın, fakat bu yapmayı sevdiğin bir şey olacak. Ben seninle konuşuyor olacağım ve sen henüz üç yaşında bir çocuk olacaksın… İşte oradasın… Ne yapıyorsun?

Hasta:
Arka bahçede oynuyorum.

Elman:
Neyle oynuyorsun?

Hasta:
Toprakla.

Elman:
Üç yaş civarındasın değil mi?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Hiç kekeliyor musun? -Hasta cevap vermez- Belki de bunun ne anlama geldiğini bilmiyorsun. Konuşmada zorluk çektiğin oluyor mu?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Elini kaldırıp bıraktığımda konuşma zorluğu çektiğin ilk gün olacak. Ve elini kaldırıp bıraktığımda buna neyin sebep olduğunu bileceksin… Gevşek kal ve ona sahip olacaksın… İşte oradasın… Bugün küçük bir çocuğun konuşmasını zorlayan neler oluyor?

Elman:
Anneyi seviyor muydun?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Erkek veya kız kardeşi?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Küçük tavukları seviyor muydun?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Onları suda boğmak için mi evden çıkardın?

Hasta:
Dışarıda bahçedeydiler.

Elman:
Elini kaldırdığımda bahçede ol. Bu tavukların boğulmasından hemen önce olacak ve o zaman bana bunun kasten olup olmadığını söyleyebilirsin. Belki de onun kasten olup olmadığını sen bile bilmiyorsun? Ve belki de bulabilirsin. Çünkü bu hemen onlar boğulmadan önce olacak… Ne yapıyorsun, tavuklarla mı oynuyorsun?

Hasta:
Hayır, onlar ördek.

Elman:
Gördün mü, daha fazlasını bulduk bile. Ördeklere bak, onları seviyor musun?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Onları seviyorsun. Peki, onlar ördekse ne yapıyorsun onlarla?

Hasta:
Onları bir küvet suyun içine koyuyorum?

Elman:
Bir küvet suyun içine koyuyorsun?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Peki, ördeklerin suya girmesi normal değil mi?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Bu ördeklerle ne yapmak istediğin hakkında bir fikrin var mı?

Hasta:
Yüzerken izlemek istiyorum.

Elman:
Şimdi onları yüzerken izliyorsun. Senin tarafından onlara zarar vermekle ilgili herhangi bir fikir var mı?

Hasta:
Hayır efendim.

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Bu kekemeliğin onun ağlamana izin vermediğinden dolayı olduğunu biliyordun?

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Peki, şimdi o ağıttan kurtulabilirsin. Yani eğer istersen ağlayabilirsin. Eğer ağlayacak gibi hissedersen bırak gitsin, çünkü artık koca bir adamsın ve ağlayacak gibi hissedersen hepsini boşaltabilirsin, çünkü küçük bir çocukken hissettiğin duygu bu ve eğer şimdi dışarı çıkarsa sana büyük iyiliği dokunacak. Eğer ağlayacak gibi hissedersen bırak gitsin… -hasta ağlamaya başlar-

Hepsini boşalt ve sırf bu yüzden bir daha kekelemeyeceksin. Yıllardır içine hapsedilmiş o duygudan kurtul. Hepsini boşalt. Yalnızca güzelce dışarı çıkmasına izin ver.

-Hasta ağlamaya devam eder. Elman doktorlara hitap ederek- Duygusal bir durum içermeyen bir kekemeliği daha önce bilememiştim. Onu sisteminden atacak ve ne kadar iyi konuştuğunu göreceksiniz. Hiç kekemelik olmayacak. Ve eğer küçük bir çocukken babası izin verseydi asla kekelemezdi. Fakat bu bir ebeveynin ve çocuğun yanlış anlaması…

-Hastanın ağlaması azalır. Elman hastaya dönerek- Onu sisteminden atmak iyi hissettirdi, öyle değil mi?

Hasta:
Evet efendim.
Elman:
Bütün o hapsedilmiş duygunun çıkmasına izin ver…

Doktorlara- Bu onun içine kilitlenmişti – ve bu şey olduğunda üç yaşındaydı…

-hastaya- Kaç yaşındasın?

Hasta:
Şimdi kırk dokuz…

Elman doktorlara:
Bu kırk altı yıllık bastırılmış bir duygu ve bu bir insana neler yapar! Büyük ihtimalle bu hayat şartlarında, hayatında -geçimini sağlamasında- ve insanlarla anlaşmasında büyük fark yaratmıştır… Ve eğer babası yalnızca ağlamasına izin verseydi o da dünyadaki diğerleri gibi normal bir genç olabilirdi. Ağlamak istediğinde babası dedi ki “ağlarsan seni daha kötü döveceğim”.

Ağlamaktan o kadar korkmuş ki ne zaman ağlamak istese kekelemeye başlıyor. Belki de bunu kulağa çok kolay geliyor gibi anlatıyorum. Ben bir seans sonunda başka bir şeye ihtiyacı olmadığını belirtmeye çalışmıyorum… Şu ana kadar hipnoanalizde bir seanstan fazla dayanamayan çalıştığım hiçbir insan yok. Ve bu size her derde deva veya yaşam iksiri olarak aktarılmıyor. Size her şeye deva olan bir şey gibi değil fakat problemin sebebine inebilecek bir teknik olarak sunuluyor…

-Hastaya- Eminin çok daha iyi hissediyorsun?

Hasta:
Evet efendim. Kesinlikle öyle hissediyorum.

Elman:
Ve artık kekemelik yok, öyle değil mi?

Hasta:
Hayır efendim.

Elman:
Peki hiç olacağını düşünüyor musun?

Hasta:
Hayır efendim.

Elman:
Eğer olursa – eğer kekemeliğe en ufak bir eğilim olursa – hemen o tavukları ve babanın seni dövmesini hatırlamanı istiyorum. Onu anında düşün ve bu bir zihinsel patlama gibi olacak – ve yaptığın dakika de ki “sırf babam ağlamama izin vermedi diye kekelemeyeceğim.” Her şeye rağmen yaptığında bir nefret yoktu, değil mi?

Hasta:
Hayır efendim.

Elman:
Dışarı çıkıp o tavukları öldürmek istemedin ama bu herhangi bir küçük çocuğun yapabileceği ufak bir hata. Küçük kuşların yüzüşünü izlemek istedin. Yüzemeyeceklerini bilmiyordun ve boğulduklarında, sanırım, herkes kadar kalbin kırıktı fakat baban bunu açıklamana izin vermezdi. Bunun için seni sadece dövdü.

Hasta:
Evet efendim.

Elman:
Artık kekelemediğini düşünüyorum, sen ne dersin?

Hasta:
Hayır efendim. Artık hiç kekeleyeceğimi sanmıyorum.

Elman:
Şimdi neden şişmanladığının sebebini biliyoruz, öyle değil mi?

Hasta:
Evet.

Elman:
Sen zayıf bir kızdın. Sonra yaz tatilinin sonunda kendine baktın ve su çiçeğini henüz atlatan bir kız gördün. Ve sonra bu küçük kızı sekizinci sınıfta gördün, ve şişmanlamaya başlamıştı; emniyete şimdiden ihtiyaç duyuyordu. Aklındaki ürkütücü düşünceler ikincil etkiler ile ilgili olmalı, öyle mi?

Hasta:
Evet.

Elman:
Böylece emniyet arayışındaki o küçük kız bunun için doğal bir çıkış noktası buldu, yemek ve daha fazla yemek… çünkü bu ona tatmin olma duygusu yaşattı. Bu ona emniyet hissi verdi. Gelecek için endişelenmeye mecburiyeti olmayan küçükken bildiği güvenlik şekli. Öyle mi?

Hasta:
Evet

Elman:
Şimdi sebebi bulduk ve artık su çiçeği için endişelenmene gerek yok. Değil mi?

Hasta:
Hayır

Her nevrotik problemin bir başlangıcı vardır ve obezite çoğunlukla nevrotik bir problemdir. Yukarıda gösterilen obezite, kekemelik ve benzer zorluklarda kullanılan neden bulma tekniği nevrozun başlangıcını kesin olarak belirmek için kullanılır. Her şeye rağmen on sekiz yaşına kadar şişman değildi, fakat sekizinci sınıfta kilo almaya başladığını bulduk. Bir şey buna sebep olmalı. Ne? Sekizinci sınıf başlamadan önceki yazda su çiçeği geçirmişti. Bu ağır hastalık onu korkuttu. Hiç iyi olabilecek miydi? Eğer olsa bile ikincil etkileri ne olacaktı?

Bir çocuğun emniyete ihtiyaç duymasına yetecek kadar korku yaşamıştı. Ve bu güvenlik duygusunu küçük bir bebekken bildiği ağız yoluyla tatmin olmada buldu; hayatın en tatlı olduğu, hiç problemi olmadığı, annesinin kollarında güvenli ve tok olduğu zamanda. Bir zamanlar bildiği bu güven duygusunu kazanmak için fazlasıyla yemeye başladı. Alkolikler ve uyuşturucu bağımlıları gibi obezler de şiddetli arzuları için tolerans geliştirirler. Belirli bir seviyeye ulaşmak için daha ve daha fazla yemek gerekir. Şimdi bu hastaya güvenlik hissini vermek için inanılmaz ölçüde yemek vermek gerekir. Sonuç: obezite.

Bunu hiç bilinçli seviyede fark etti mi? Tabi ki hayır. Su çiçeği olduğunu biliyordu ve ondan ne kadar korkmuş olduğunu size söyleyebilirdi. Fakat su çiçeğini obezitesiyle bağdaştırmadı. Yemeğin, hastalığın oluşturduğu korkudan kaçışı temsil ettiğine dair en ufak bir fikri yoktu. Şimdi problemini anlıyor. Su çiçeğinin kalıcı etkilerinden korkmasına lüzum yok artık, güvenlik arayışından kalan tek şey kötü bir alışkanlık kalıbı ve hipnoanaliz onun bu kalıbı kırmasını sağlar.

Doktorunun raporlarına göre tıbbi gözlem altında elli kilonun üzerinde kilo verdi ve o zamandan beri normal kilosunu korudu.

Elman:
Seninle evde konuşuyorum ve sana şöyle diyorum “dördüncü ameliyatı gözlerinden olacaksın, öyle değil mi? Ve bu bir hafta içinde olacak. Doğru mu? Söyle bana, bu operasyon hakkında neler hissediyorsun? Bu ameliyatı geçirmekten rahatsız olur musun? İlk üçünden rahatsız olmadın, değil mi? Pekâlâ, dördüncü ameliyatı olacaksın.” Parmaklarımı şıklattığımda dördüncü operasyondan hemen öncesinde olacaksın. Seni nasıl giydirdiklerini falan görebileceksin? -parmakları şıklatır- Nasıl giydirilmişsin?

Hasta:
Beyaz.

Elman:
Aynı şekilde.

Hasta:
Evet.

Elman:
Parmaklarımı şıklattığımda seni ameliyat odasına götürüyorlar… -parmakları şıklatır- Bu ameliyatla ilgili herhangi farklı bir şey?

Hasta:
Hayır.

Elman:
Pekala, şimdi ameliyathanedesin, ilk ne oluyor?

Hasta:
Uyku.

Elman:
Pekâlâ, bunu nasıl yaptılar?

Hasta:
Koluma iğne vurdular.

Elman:
Bu seni rahatsız etti mi?

Hasta:
Bu diğerinden daha iyiydi.

Elman:
Koluna iğne vurdular. Şimdi ne oluyor?

Hasta:
Uyuyorum.

Elman:
Hemen uykuya mı daldın? Bakalım hemen uykuya mı daldın? Çünkü bu sana anesteziyi vermelerinden iki dakika sonrası olacak ve ben cevaplarından uykuda olup olmadığını anlayacağım? Uykuda mısın? -Hasta baş sallar- Endişelendiğin bir şey var mı?

-Hasta hayır der gibi başını sallar-

Ameliyatı bitirdiklerinde hastane odasındasın, öyle değil mi?

Hasta:
Evet.

Elman:
Anesteziden çıkmak sana nasıl hissettiriyor?

Hasta:
Fena değil.

Elman:
Bir şey duyuyor musun? Hastane odasında kimse bir şey söylüyor mu?

Hasta:
Evet.

Elman:
Kim konuşuyor?

Hasta:
Annem.

Elman:
Ne söylüyor?

Hasta:
Beni giydiriyorlar.

Elman:
Eve gitme fikriyle giydiriyorlar, değil mi?

Hasta:
Evet.

Elman:
Bu giyinme esnasında seni rahatsız eden bir şey var mıydı? Her şey yolunda mıydı?

-Hasta başıyla onaylar-

Bademcik ameliyatı olduğun zamana gidelim. Göz ameliyatı olduğun süre boyunca
anesteziden korkmuyordun, değil mi?

Hasta:
Hayır.

Elman:
Peki, şimdi tam bademciğini alacakları ana gidiyoruz… -parmaklarını şıklatır- Kaç yaşındasın?

Hasta:
Yedi.

Elman:
Tamam, şimdi bademcik ameliyatından bir gün öncesi olacak. Parmaklarımı şıklattığımda bana yedi yaşındaymışsın gibi cevap vermeni istiyorum… -parmakları şıklatır- Yarın bademciklerin alınacak. Umurunda değil, öyle değil mi?

Hasta:
Hayır.

Elman:
Ondan – ameliyattan – hiç korkmuyorsun. Ameliyat için hastaneye mi gidiyorsun?

Hasta:
Evet.

Elman:
Diğer bir değişle göz operasyonlarında hiç korkmamıştın, öyle mi? Fakat bademcik ameliyatında korkmuştun. Böyle mi oldu? Bak, evet dediğinde parmağın hareketsiz kaldı, fakat hayır deseydin parmağın zıplardı. Doktorların kullandığı aletler miydi seni korkutan? -Hasta cevap vermez- Sana eter verdiklerini söyledin. Hangi noktada korkmaya başladın?

Hasta:
Eter.

Elman:
Eterle başladı. Eteri başından beri sevmedin mi? Daha önceden onu almıştın ve korkmamıştın. Bu sefer seni korkutan neydi?

Hasta:
Kokusu.

Elman:
Eteri daha önce koklamıştın, değil mi?

Hasta:
Evet.

Elman:
Ve daha önce kokusundan hiç korkmamıştım. Bu sefer ondan korktun. Neden? Parmaklarımı şıklattığımda bunu bileceksin… -parmakları şıklatır- Neden?

Hasta:
İyi kokmuyordu.

Elman:
Önceki ameliyatlarda iyi koktu mu? Fakat bu sefer gerçekten kötü koktu. Seni gerçekten korkutan ne? Parmağının hareketini görüyor musun? Bana söylemediğin ne? Hareket ettiğini hissedebiliyorsun, öyle değil mi? Dışarı çıkması gereken başka bir şey olduğunu bildiğimi biliyorsun. Bademcikler için ameliyathanedesin ve ilk defa bu kadar çok korkmuştun. Şimdi parmaklarımı şıklattığımda seni gerçekten korkutan şeyin ne olduğunu bileceksin… -parmakları şıklatır- Ne korkuttu? Biri bir şey mi dedi?

Hasta:
Hayır. Aletler.

Elman:
Aletlerdi. Ne tür aletlerdi seni korkutan? Parmağın seni korkutan şeyi söylemen için yalvarıyor. Bunu bir kere söylersen ve zihninden çıkardığında bir daha seni korkutamayacağını bilmiyor musun? Ondan sonra ameliyatlara gerekli olduklarında diğer insanlar gibi o dehşetli korku olmadan bakabilirsin. Korkunun insana neler yaptığını biliyorsun, değil mi?

Hasta:
Hayır.

Elman:
Ah, evet biliyorsun. Biliyorsun, o seni olman gereken göz ameliyatından korkar hale getirdi. Öyle olmadı mı? Şimdi, gözlerinin iyi olmasını istiyorsun, değil mi? Ve bir kere bu korkudan kurtulursan… Parmağının bir o yana bir bu yana sıçrayarak “Oğlum, söylemek isterdim. Bu korkuya neyin sebep olduğunu söylemek isterdim çünkü ondan sonra olmayacak.” görüyor musun? Seni korkutan şeyin ne olduğunu bana söylemek ister misin?

Hasta:
Ne olduğunu bilmiyorum.

Elman:
İç zihnin bunun ne olduğunu biliyor muydu? Parmağın bana ne söylemen gerektiğini işaret ediyor?

Hasta:
İlaçlar.

Elman:
Ameliyat sırasındaki ilaçlar mı?

Hasta:
Daha önceki ilaçlar.

Elman:
Anestezi, kastettiğin bu mu? Seni uykuya daldıran şey, düşündüğün şey bu mu? O ilaçlar mı? Bu ilaçlarla ilgili seni korkutan şey nedir? Ve seni ne zaman korkuttular? Çünkü ben orada korkulacak bir şey bulamıyorum. Ah, bakın bu parmak neler söylüyor? “Evet, çok fazla korku vardı”. O neydi?

Hasta:
Uyanamayacağımdan korkuyordum.

Elman:
Gördün mü, parmağının söylediği de buydu, düşündüğün buydu değil mi? Başka bir değişle ölüm korkusuydu, değil mi? Şimdi, bunu bana söylemek çok mu zordu? Bunu sisteminden atmakla daha iyi hissetmiyor musun? Çünkü biliyorsun bu korku kanıtlanmamıştı. Eterden kalkamayacağın fikrini sana ne vermişti? Veya eterden öleceğini? Sana bu fikri ne verdi?

Hasta:
Uyutulan köpek.

Elman:
Ah, sen uyutulan bir köpek görmüştün, değil mi? Şimdi her şeyi görebiliyorsun. Anlamıyor musun? Tüm bunların nereden geldiğini anlıyor musun?

Hasta:
Bir veterinerin köpeği sonsuza dek uyuttuğunu gördüm.

Elman:
Bunu insanlara yapmıyorlar. Dünya üzerinde bunu bir insana yapacak hiç bir doktor yoktur. Tüm hayatın boyunca böyle biriyle tanışamazsın. Böyle bir şeyi yapan birini hayal edemezsin, değil mi? Ve fakat sende eterin sana bunu yapacağı düşüncesi vardı. Köpeğe verdiklerin şeyin bu olduğunu düşündün. Köpeğe verdikleri bu değildi. Onlar köpeği çektiği sefillikten kurtarmak istediler, acısız bir şekilde. Fakat bunu insanlara yapma hakları yok. Anlıyor musun? Korkunun hepsi gitti mi şimdi?

Bak, bana bunu söylediğin dakika parmağının ne kadar sabit durduğuna bak. Her ne zaman bu tür bir şey zihninin içine girerse ve seni berbat bir şekilde rahatsız ederse onu içinde tutma. Birinin bunun ne olduğunu bilmesine izin ver. Bana söylemekte utanıyordun. İlk başta bana söylerken korkmuştun, değil mi? Çünkü bu senin bir erkek veya her neyse olmadığını gösterebilirdi veya bu erkekçe olmazdı. Fakat berbat korkuların olsa da erkek olabilirsin. Bunu bilmiyor musun? Ve gerçekten hiçbir zaman korkmana gerek yok. Baştan aşağı korktuğunu biliyorsun çünkü parmağın bunu söyledi, sen söyledin ve biz biliyoruz. Ve gözlerinden ameliyat olduğunda korkmayacaksın, değil mi? Bunu biliyorsun, öyle değil mi? Ve hiçbir zaman birisinin seni ebediyen uyutacağı düşüncesi olmayacak. Bu düşünce hiçbir zaman olmayacak, değil mi?

Hasta:
Hayır -Hıçkırarak ağlarken>- Artık iyiyim.

Hasta: Bunu hiç düşünmedim?

Elman: Bunu o günden bu güne kadar hiç düşünmedin. Bir bağlantı
olabileceğini hiç fark etmedin. Onun ardından çok yas tutmaya
devam ettin mi?

Hasta: Evet.

Elman: Ve ailenin geri kalanı bunu nasıl karşıladı? Onlar da yas mı
tutuyordu, çok mu kötülerdi? Söyle bana, kendini ne yaparken
buldun?

Hasta: O çok büyük bir kayıptı ve ben çok ağladım.

Elman: Buna nasıl tepki gösterdin? Kendini yalnız başına ağlarken falan
mı buldun?

Hasta: Ağlamaktan kendimi alamadım.

Elman: Yani tam sevdiği güller de geldiği zaman…

Hasta: Güllerden o zamandan itibaren nefret ettim.

Elman: Şimdi gül alerjisinin nereden geldiğini fark ettin, bunun sana tekrar
sorun olacağını zannetmiyorum… Ve şimdi durumu
göğüsleyebilirsin… Şimdi bu cilt bozukluğunu fark ettiğin ilk günü
hatırlamanı istiyorum, ve bana nerede olduğunu ve bunu nasıl
fark ettiğini anlatmanı istiyorum. Ne oldu?

Hasta: Saçımın bir noktada seyrek olduğunu fark ettim.

Elman: Onu çektiğin nokta mı?

Hasta: Evet. Oturduğumu hatırlıyorum – dışarıdaydım. Ve tenimin ve
kafa derimin soğukluğunu hissediyorum, o noktanın büyük olması
beni çok korkutmuştu.

Elman: Ne zamandı bu?

Hasta: Doğum yapmadan önce.

Elman: Doğumla ilgili aklında bir şey var mıydı? Onunla ilgili bir endişen
var mıydı?

Hasta: Bildiğim kadarıyla yoktu.

Elman: Seni bu arada üzen bir şey var mıydı?

Hasta: Evet.

Elman: Seni üzen şeyi söyle bana. Neydi?

Hasta: Çok yorgundum. Bir yaşında bir bebeğim var ve bir de üç yaşında,
çok yorulmuştum ve biz taşınıyorduk.

Elman: Genç bir annenin bu noktada alabileceğinden çok fazla. Bu
muydu? Veya neydi? Anımsa, bana çok önemli bir şey söyledin –
halanın çocuk doğururken öldüğünü. Bunu hatırlıyor musun?
Bebeğinin de bana yeni doğmuş olduğunu söylemiştin. Ayrıca
halana hala bir sevgin olduğunu söylemiştin. Bu doğru mu?

Hasta: Evet.

Elman: Şimdi bu iki faktörü bir araya getiriyoruz ve bebek doğurmayı
beklediğini ve çok endişeli ve yorgun olduğun için yorucu bir
hamilelik sürecinden geçtiğin ortaya çıkıyor. Bu doğru mu?

Hasta: Evet. Hiçbir zaman doğuramayacağımı sık sık söyledim. Bunun
için suçlu hissediyorum. Komşularla konuşuyordum ve doğurmak
için çok yorgun olduğumu söylüyordum.

Elman: Sonra aşırı bir endişe vardı.

Hasta: Bu on ay sürdü.

Elman: Doğurmaya korkuyordun. Bu doğru mu?

Hasta: Öyle görünüyordum.

Elman: Ve bu deri yangısı durumu – bu zamanda mı gelişti?

Hasta: Yalnızca tam olgunlaşmamış bir nokta. Bayağı büyük.

Elman: Bebeğin yeni doğduğunu söylemiştin?

Hasta: Evet.

Elman: Yorgun hamilelikten veya başka bir şeyden dolayı bunun olmasını
bekliyor muydun?

Hasta: Hayır.

Elman: Fakat hamileliğe hevesle bakmıyordunuz. Öyle değil mi?

Hasta:
Bu şekilde hiç düşünmemiştim.

Elman:
Peki, onun hakkında böyle mi hissetmiştin?

Hasta:
Onun doğumla bağlantılı bir şey olduğunu düşünmüştüm. Hormonlar sanmıştım.

Elman:
Çoğunlukla güçlü duygusal durumlar hızlandırıcı faktörlerdir. Bu yaşadığınız berbat korkunun içindeki duygu da olabilirdi ve sonra tereddüdünüz – ayrıca halanızın doğum sırasında ölümü ve sizin yeni bebek sahibi olmanız – size, belki de o kadar yorgun olmasaydınız bebek kurtarılabilirdi gibi geldi. Sorumlu olmak istememenize rağmen belki de sorumlu olduğunuzu hissettiniz? Duygu bu değil miydi? Hissettiğiniz duygu bu muydu?

Hasta:
Evet.

Elman:
O çocuğun, tıpkı diğer iki çocuğun gibi, yaşaması ve sağlıklı olmasını engelleyecek kasıtlı bir şey yapmış olamazsın. Fakat bilinçli veya bilinçsiz seni sebep olan faktör gibi hissettiren bir duygu vardı?

Hasta:
Evet.

Elman:
Buna suçluluk kompleksi der miydin?

Hasta:
Evet.

Elman:
Bahsettiğim terim buydu. Cilt yanmasının bir suçluluk kompleksini temsil ettiğini hissediyor musun?

Hasta:
Evet. Ayrıca yardım alabileceğimi de umut etmiştim. Söylemek istediğim doktorun yardımına ihtiyacım olduğu ve…

Elman:
Bu düşünceleri bilinçli olarak bir araya topladın mı hiç?

Hasta:
Hayır.

Elman:
Zihninizde “acaba bebeğin doğumu ve diğer şeylerin bu cilt bozukluğuyla ilgisi var mı?” diye düşündünüz mü hiç?

Hasta:
Evet, bunu en başından beri düşündüm.

Elman:
Peki, bu bozukluktan nasıl kalıcı olarak kurtulabileceğini söylememe izin ver. Öncelikle şunu söyleyeyim: bize dış kaynaklardan gelen şeylerden biz sorumlu değiliz… Mesela, eğe birisi bana geldiğinde elinde silah var diye ölümden korkan bir kişiysem kalp krizi geçirmem benim suçum değil, öyle değil mi?

Hasta:
Hayır.

Elman:
Sence halası çocuk doğururken ölen ve aşırı derecede yorgun olan ve bu hamileliğin diğerlerine benzemediğinden dolayı çok berbat deneme dönemlerinden geçen – hepsi dış etkenler – biri suçlu olabilir mi? Ne söylediğimi anlıyor musun? Annen zaman geldiğinde farkında olmadan silahı sana doğrultuyor ve “berbat bir dönem geçiriyorsun” diyor. Ve onun getirdiği korkuyu biliyorsun. Halana olmuş ve sana da olan korkunun aynısını getirdi –oradaydı, öyle değil mi?

Hasta:
Evet.

Elman:
Yani suçluluk kompleksi için hiçbir sebep olmadığını görmüyor musun? Bu şeyler dış etkenler sebebiyle oldu. Bunu göremiyor musun? Doktorun sana yeterince yardım etmediği korkusu. Bu rüyanın bana anlattığı – eğer sana anlatmıyorsa – yardım için yalvardığınız. Ve doktor “ben dışarı tenis oynamaya gidiyorum” der gibi görünüyordu. Şimdi, sen oradayken kanama geçirmiyordun, fakat Freud her rüyanın bir dilek gerçekleştirmesi olduğunu söyledi.

Hasta:
Ben – neredeyse…

Elman:
Evet. Fakat duruma bak. Kişinin her rüyasında bir yerlerde dilek gerçekleştirme vardır. O rüyada sen yardım istiyorsun – bu arzulanan bir şey, öyle değil mi? Yardım istemiştin.

Hasta:
Evet.

Elman:
Yardım yerine ne aldın? Dışarı tenis oynamaya gittiği izlenimi vardı… Burada ona yardımcı olacak uygun cesaretlendirmeyi alamamış ve dehşete düşmüş bir kadın var. Bu senin suçun değildi. Bunların hepsi dış etkenlerdi. Fakat bir şekilde buna katkıda bulunduğunu – bir şey yapmış olabileceğini – hissediyor olabilirsin. Ve bu – damarlarını kemiren – dermatitise sebep olabilir. Ne söylediğimi anlıyor musun? Fakat onu daha fazla tahriş etmene gerek yok, sebebini bildiğine göre – ve sebep sana tamamen görünür hale geldiğine göre – kafa derine daha fazla dokunma arzun olmadığını hissedeceksin… Şimdiden daha iyi hissediyorsun öyle değil mi?

Hasta:
Evet.

Elman:
Ve bundan sonra güle karşı alerjin olmayacağını da biliyorsun çünkü nerden kök saldığını bildiğine göre onunla mücadele edebilirsin… Ve şimdi, gözlerini açtırdığımda yalnızca ne kadar iyi hissettiğini fark et… Konuştuğumuz her kelimeyi hatırlayacaksın… Nasıl hissediyorsun?

Hasta:
Daha iyi hissediyorum.

Fakat istisnalar da vardır. Bir doktor sınıfa oğlunu getirmişti, astım ve polen kurbanı on bir yaşında bir çocuk. Birçok tıbbi tedavi uygulanmış fakat başarısız olunmuştu. Hala çocuğun astımı devam ediyordu. Daha sonra baba hipnoz öğrendi ve bir akşam hipnoz kullanarak astımın sebebini bulmamızı teklif etti.

Denemeyi onayladım fakat ebeveynlerden hiçbirinin çalışma sırasında odada olmamasını şart koştum. Ona sevdiğimiz insanların hipnoz yaparken odada bulunmasının makul olmadığını açıkladım. Duygusal olarak bağlı olan hastalar aile üyeleri orada olduğunda kendilerini utandıracak veya başkalarını rahatsız edebilecek şeyler söylemenin korkusuyla rahat konuşamayacak.

Çocuk çok yardım istedi ve hipnoza harika karşılık verdi. Hipnoanaliz altında bebekken tüm yapması gerekenin ağlamak olduğunu ve annesinin hemen gelişini anlattı. Bebek bir kız kardeşin gelmesiyle dikkat ikiye bölündü; artık annesi her ağladığında önceki kadar hızlı tepki vermiyordu. Bir gün o kadar yüksek sesle ve kendini zorlayarak ağladı ki nefesi “komik bir ses” çıkardı. Ses onu hiç rahatsız etmedi fakat annesi onu duyduğunda koşarak geldi, çok korkmuştu.
“Hırıltı” diye bağırdı ve doktor olan kocasına söylediğinde o da korktu. Artık çocuk ağlayarak ve o sesleri çıkartarak her istediğinde ilgi çekebiliyordu. Annesinin ve babasının kardeşine gösterdiklerinden daha fazla ilgi göstermesini sağlayabilirdi.

Hipnoanaliz benim görebildiğim ani bir gelişme yaratmadı. Seansın sonuçlanmasından hemen önce çocuk ailesinin kız kardeşini daha çok sevdiğine emin olduğu bilgisini verdi. Sevgilerini o kadar çok istemişti ki astım bu bedeli ödemek için küçük bir fiyat gibi görülüyordu. Aile bu durumdan haberdar edildiğinde şok oldular. Bana güçleri dahilinde her şeyi yaparak ağabey-kardeş problemini çözecekleri sözünü verdiler. Eminim, yavaş yavaş, kardeş rekabeti azalırken çocuk büyüdükçe astımını üzerinden atacaktır.

Birçok vakada, hasta daha önceden onlarla bir sorun yaşamamasına rağmen birdenbire her tür alerji yapan maddeye karşı kuvvetli tepkiler geliştirmeye başlıyor. Deri testleri onun çikolatadan yüne kadar her şeye karşı hassas olduğunu gösterebilir. Bu testlere bakarak inanıyorum ki bu alerjiler her zaman var ve yalnızca alerjik tepki etkileniyor. Aniden polen alerjisi tutan bir hasta belki de bütün hayatı boyunca polene karşı alerjikti fakat ağır tepki bir duygusal problem tarafından hızlandırılıyor. Bunun birçok alerji için doğru olduğuna inanıyorum.

Hasta:
Öksürüyorum, öksürüyorum ve öksürüyorum.

Elman:
Ne için endişeleniyorsun?

Hasta:
Öksürüğü sevmiyorum.

Elman:
Aklında bunun ciddi bir şey olduğuna dair hiçbir fikir var mı?

Hasta:
Hayır efendim.

Elman:
Eşin nerede, evde mi?

Hasta:
Benimle birlikte.

Elman:
Öksürüğünle ilgili o ne yapıyor? Bir şey yapıyor mu?

Hasta:
Hayır efendim.

Elman:
Ne zamandır var bu öksürük?

Hasta:
Üç haftadır.

Elman:
Ve hala çok kötü öksürüyorsun. Son üç haftadır neler oluyor?

Hasta:
Hastanedeydim.

Elman:
Hastanedeydin. Ne için?

Hasta:
Zatürre.

Elman:
Yani, zatürre geçirmiştin ve bunun için hastanedeydin. Hastanedeyken oldukça hastaydın, doğru mu?

Hasta:
Evet.

Elman:
Hastanedeyken korktun mu?

Hasta:
Hayır.

Elman:
Tüm süre boyunca iyi olacağını biliyor muydun?

Hasta:
Evet efendim… -Hasta hıçkırarak ağlamaya başlar- Patronum ben de verem olduğunu söyledi. Bunu tekrar tekrar söylemeye devam etti.

Elman: Patronun sende verem olduğunu düşündü. Şimdi, tüm korkunun altını çizen sebebi bulmaya başladık, ne dersiniz?

Hasta: Evet efendim.

Elman: Ve şimdi astımın nereden geldiğini bulmaya başladık, değil mi? Çünkü ta derinde bunu söyleyerek sizi çok korkuttu, öyle değil mi?

Hasta: Öyle düşünmemiştim.

Elman: Fakat şimdi geri dönüp baktığında onu daha net görebiliyor musun? Onun kelimelerinin senin üzerinde şaşkınlık yaratıcı bir etkisi olduğunu fark ettin, değil mi?

Hasta: Evet efendim, onun yüzünden işimden ayrıldım.

Elman: Şimdi en son astım krizine dönelim ve altı ay önce başlayan kriz aynı malzemelerden mi oluşuyor bir görelim… Altı ay önce ne oldu?

Hasta: Nezle gibi – üst solunum yolu iltihabı başladı ve ardından astım ortaya çıktı.

Hasta “aynı benim gibi. Her zaman depresif. Ben küçük bir kızken kasabamızda bir sürü insanı öldüren bir sel olmuştu. Bu onu berbat bir şekilde depresif hale getirdi. Bir gün evi terk etti ve babam eve geldiğinde “annen nerede?” diye sordu, “bilmiyorum. Belki seli görmeye gitmiştir” diye cevapladım. Babam çok üzüldü. Bana neredeyse bağırarak “çabuk gel. Onu bulmamız gerekiyor” dediğini hatırlıyorum. Aceleyle sel sularının olduğu bölgeye gittik. Annem oradaydı, selin içine ve daha içe doğru gidiyordu.

Bu hastadan hiç detaylı bilgi alamamıştım. Psikiyatrist de öyle. Fakat bu doktor ilk önemli ipucunu birkaç dakika içinde ortaya çıkarmıştı. Onu daha fazla sorguladığında babasının, küçükken onu annesinin intihar düşünceleri hakkında uyardığını öğrendik.

Bu noktada hasta vahşice tepkiler vermeye başladı. Doktor onu dikkatle izledi. Gözyaşları akarken devam etti, “her gün, okuldan eve geldiğimde anneme bakmaya giderdim – her zaman karşıya bakarken, sanki dalmış gibi, bir koltukta otururken bulurdum. Bir gün okuldan eve geldim ve annem koltukta oturmuyordu. Bütün evde ona seslenerek onu aradım fakat bir cevap alamadım. Sonunda bir giysi dolabının kapısını açtım… ve orada, giysi dolabında sallanıyordu… ölmüştü.”

Doktor ve ben onu sakinleştirdik ve doktor “Bunu psikiyatristine neden söylemedin? Bay Elman’a neden söylemedin?” diye sordu.

“Söyleyemezdim – söyleyemezdim, çok korkunçtu. Onu hatırlamak istemedim.”

“Bütün bunlar olurken annen kaç yaşındaydı?”

“Otuz dokuz”

“Sen kaç yaşındaydın?”

“Sen kaç yaşındayım demiştin?”

“Gelecek Perşembe otuz dokuz olacağım”

“Bağlantıyı görmüyor musun?”

Hala ağlarken “tabi ki görüyorum. Bütün hayatım boyunca – o olay olduğundan beri – annemin yaşına geldiğimde onun yaptığını – intihar etmeyi – düşündüm. Fakat bunu yapmak zorunda değilim, öyle değil mi?”

Bundan sonra tedavi oldukça kolaydı. Bir yıl kadar sonra hastanın eşinden bir telefon aldım. Bana teşekkür etmek istedi; hasta kırk yaşını geçmişti ve mutluydu. Fakat şüphesiz asıl emek başucu tekniğini kullanarak bu kadının depresyonunu sonlandıran doktorundu.

Dişçi bana eşimle özel olarak konuşup konuşamayacağımı sorduğunda derste konuşma yapıyordum. Eşim yakındaki odalardan birine giderken ona eşlik etti. Yalnız kaldıklarında dişçi “Bay Elman hipnoanalizle bir yere varamadığı için çok üzgünüm. Korkunç bir şekilde yardıma ihtiyacı var. Baş ağrıları gittikçe daha kötüleşiyor. Onu acı çekerken görmekten nefret ediyorum” dedi.

Eşim boğayı boynuzlarından tuttu. Ona eşinin söylediklerini – asıl onun yardıma ihtiyacı olduğunu, depresyon geçirenin o olduğunu – söyledi.

Zarif bir şekilde gülümsedi ve “Bay Elman, siz bunu daha iyi bilmelisiniz. Birçok doktorla çalıştıktan ve birçok hasta gördükten sonra bu hasta insanların nasıl kendilerinde bir problem olmadığını iddia ettiklerini görüyorsunuz. Tabi ki eşim tedavi görmesi gerekenin ben olduğumu söylüyor. Fakat inanın bana, asıl hasta olan o.”

Sınıfta üç psikiyatrist vardı ve bu konuşmadan sonra, dişçiye ve eşine psikiyatrik yardım almalarını tavsiye ettim. Daha sonra bana geldi ve “öğrencilerinizden psikiyatrist olan biriyle görüşeceğiz. Belki hipnoanaliz kısmında sizi yardıma çağırır.”

Tüm bu anlattıklarımdan sonra karısının hasta olduğunu düşünmez miydiniz? Sonuç olarak o oldukça zarif, mutlu bir adamdı, gülümsemesi ve şakaları her zaman hazırdı. Her zaman diğer doktorları gülmekten kırıp geçirecek espriler yapardı.

İşte işin karanlık tarafı: iki ay sonra intihara etti.