Kırk yıllık hayatımı; eşini, çocuğunu, ailesini, arkadaşlarını, yakın çevresini, toplumu değiştirebileceğini ve böylece istediği mutluluğu ve huzuru bir gün mutlaka yakalayacağını zanneden biri olarak geçirmiştim. Hep hedeflerim vardı. Eşim, bir gün mutlaka istediğim özelliklerde, sorumluluk sahibi, çalışkan biri olacaktı. Çocuğum, en iyi okullarda okuyacak, her konuda parmakla gösterilecek biri olacaktı. Büyük ve çok iyi döşenmiş, eksiksiz, tapusu bana ait bir de ev lazımdı. İşyerimde işler tıkır tıkır işlemeli, çok kazanmalı ve bankada yüklü bir miktar para hep hazır olmalıydı. Tüm bunlar gerçekleştiğinde, nefes alacaktım. Böylece kendimi; mutlu, huzurlu, güvenli hissedecek ve hayatımı yaşayabilecektim. O zamana kadar dur durak yoktu. Hele ki hayatımı yaşamam mümkün değildi. Hep sıkıntılı, endişeli, güvensiz ve mutsuzdum. Gelecekte yaratmaya çalıştığım bu hayalin peşinden soluksuz koşturuyordum.
İki yıl önce gittiğim bu seminer benim için gerçekten bir dönüm noktası olmuştur. Ve bu seminer ile birlikte değiştirmem gerekenin etrafımdakiler olmadığını, asıl değişmesi gereken kişinin kendim olduğunu ilk kez anladım. Yıllardır uğraştığım halde hiç kimseyi değiştirememiş olmamın sebeplerini anladım. “Değiştireceğim” diye yola çıktığımda, yol arkadaşlarımın neden beni hep hayal kırıklığına uğrattıklarını anladım.
Değişim için öncelikle kişinin buna ihtiyaç duyması, bunu fark etmesi gereklidir. Ben de bu seminerler ile birlikte hayatımda yepyeni bir döneme girmiş ve kendimi değiştirme kararımı tüm kararlılığımla vermiş oldum. Kaynağı İÇİMde olan, dışarıdan bir zorlamanın olmadığı bir değişim sürecine kendimi açmış oldum. KENDİNE GÜVEN ve İNANÇla, kendimi değiştirebileceğimi, ÖZümü yaşayabileceğimi anladım.
İSTEMEK, yolun başıdır. DEĞİŞİM İSTEĞİNİN, o kişinin kendisinde oluşması ve bunu istemesi gerekmektedir. Bu istekle birlikte o kişide, bir takım farkındalıklar sonucunda, zihin kalıpları ve düşünce yapısı değişerek, yepyeni davranışlar gerçekleşebilir.
“İSTİYORUM, YAPACAĞIM ve KARARLIYIM dediğimde beni hiç kimse durduramaz.”
“İnsanlar, değişmez. Böyle gelmiş, böyle gider. Yedisinde neyse, yetmişinde de odur.” Sözleri kadercilikten başka bir şey değildir. İnsan isterse seksen yaşında bile kendini değiştirip, ne kadar ömrü kalmışsa, kalanını istediği gibi yaşayabilir.
DEĞİŞECEĞİM diyen insanın, öncelikle neyin yerine neyi koyacağını çok iyi bilmesi gerekmektedir. Memnun olmadığı, ego dediğimiz, zihni ile yaşayan kendisi yerine, gerçek KENDİSİNİ, ÖZünü koyabilmelidir. Ve bu süreci başlatarak kendisine bu izni verebilmelidir. Yani süreç ben’in yerine BEN’i koyma süreci olmalıdır. Aksi takdirde egoların yer değiştirmesi mümkün olabilmektedir. Toplum iradesi, dinsel baskılar gibi sebeplerle gerçekleşen değişim, bahsettiğimiz gerçek değişim değildir.
İnsan ne kadar isterse o kadar değişebilir. Sonsuz değişebilir. Bu bir farkındalıktır. KENDİNİN farkına varması, ÖZÜNÜ hatırlaması ve bir nevi uyanmasıdır aslında.
Geçirdiğim bu iki yıllık süre sonunda; artık değişmesi gereken kişinin sadece kendim olduğu bilişi ile yoluma devam ediyorum. Kendimdeki değişimler ile birlikte etrafımın da, enerjime uygun olarak değiştiğini keyifle gözlemliyorum.
Artık gelecek ile ilgili kaygılarım kalmadı. An’ı yaşamanın keyfini ve huzurunu tadımlıyorum. İstediğim gerçek mutluluk ve huzuru bu anlarda bulduğumu biliyorum. Zihinsel hiçbir faaliyetin artık bana istediğimi vermeyeceğini biliyorum. Geçmişin enerjisini keşke diyerek kızgınlıkla büyütmekten, geleceği ise korkularımla inşa etmekten vazgeçiyorum. An’da değişimi kabul ediyorum. Mevcut yaşam şartlarımı şükürle KABUL ediyorum. Değişim sürecime devam ediyorum.
Yazan: Songül Atikara
