Ali bin Ebu Talib, İslam’ın dördüncü halifesi ve Hz. Muhammed’in kuzeni ve damadı olarak bilinir. Asıl adı Ali bin Ebu Talib bin Abdülmuttalib olan Ali, M.S. 600 yılında Mekke’de doğmuş ve M.S. 661 yılında Kufe’de şehit edilmiştir. Müslümanlar arasında “Ebu’l-Hasan” (Hasan’ın babası) ve “Haydar” (aslan) lakabıyla anılmıştır.
Ali bin Ebu Talib, Hz. Muhammed’in amcasının oğludur ve küçük yaşta İslam’ı kabul eden ilk kişilerden biridir. Hz. Muhammed’in yanında büyümüş ve onun öğretilerine sıkı sıkıya bağlı kalmıştır. Ali, Hz. Muhammed’in kızı Fatıma ile evlenmiş ve bu evlilikten Hasan ve Hüseyin adında iki oğlu olmuştur.
Hz. Muhammed’in vefatından sonra, Ali, Ebu Bekir, Ömer bin Hattab ve Osman bin Affan’ın halifelik dönemlerinde önemli görevler üstlenmiştir. Osman bin Affan’ın şehit edilmesinin ardından, Müslümanlar tarafından dördüncü halife olarak seçilmiştir. Ali bin Ebu Talib’in halifeliği dönemi, İslam tarihinde iç karışıklıklar ve fitne dönemi olarak bilinir. Bu dönemde Cemel Savaşı ve Sıffin Savaşı gibi önemli çatışmalar yaşanmıştır.
Ali bin Ebu Talib, adaleti ve bilgeliği ile tanınmış, İslam hukukunun uygulanmasında titizlik göstermiştir. Onun konuşmaları ve öğretileri, “Nehcü’l-Belağa” adlı eserde toplanmıştır. Bu eser, Ali’nin hutbeleri, mektupları ve özdeyişlerinden oluşur ve İslam düşüncesinde önemli bir yer tutar.
661 yılında, Harici adı verilen bir grup tarafından Kufe’de sabah namazı kılarken suikasta uğramış ve şehit edilmiştir. Ali bin Ebu Talib, İslam tarihinin en önemli ve saygı duyulan liderlerinden biri olarak anılmaktadır. Onun mirası, İslam’ın yayılması ve İslam hukukunun gelişimi konusundaki katkıları ile devam etmektedir.
