Biliyorum ki siyaset girince araya, baba-oğul birbirine düşman oluyor. Koca koca amcalar, adına “siyaset” dedikleri bir şey uğruna farklı kahvelerde oturup çay içiyor. Orası onlarınmış, burası bunların… Daha da ötesi asla anlayamadığım şey; aynı amcalar farklı camilerde kılıyorlarmış namazı… O cami, o partiden olanlarınmış, bu cami diğerlerinin… Allah herkese “kulum” derken, insanoğluna düşer mi ayırmak, ayrılmak?
Anadolu’nun küçük bir ilçesinde büyüdüm ben. Hep güzel insanlar oldu etrafımda, ta ki siyaset engeli karşıma çıkana kadar… Yaşadıklarım ve yaşayamadıklarım, siyasetin kötü bir şey olduğunu öğretti bana.
Okulda siyasetin engelleyici gücü peşimizi hiç bırakmadı. Öğrenme hakkımız her türlü elimizden alındı. Türkçe öğretmenimiz dönemin orta yerinde haksız yere sürgün edildi. Sebebi tamamen siyasi… Siyasi fikirlerini empoze ediyormuş bize… Bu uydurulan bir yalandı, ama ya bize dersleriyle öğrettikleri ya da öğretecekleri? Hepsi onunla birlikte uçup gitti… Günlerce boş geçti derslerimiz. Kaymakamlığa yazdığımız mektuba aldığımız cevabı küçük zihnim hiçbir zaman çözemedi. Koskoca kaymakam amcanın çaresizce, “beni aşar”, demesindeki sebebi sonradan anladım ki durum tamamen siyasi…
Türkçe derslerimize uzun süre Almanca öğretmeni girdi. İngilizce derslerimize maden mühendisi… Matematik derslerimiz aylarca boş geçti. Çünkü öğretmenimiz birileriyle farklı görüşte diye sağlığından edildi… Sebebi yine siyasi…
Doğup büyüdüğüm ilçeye 16 yıl sonra farklı bir gözle baktığımda, harabe bir şekilde gördüm, bakımsız, dağınık ve bir taşın üstüne yenisi konulmadığı gibi, olanlar da yıkılmış… Ne yeni bir yol, ne yeni bir ağaç, ne yeni bir park… Hiçbiri yok ve çocukluğumdaki haline göre zavallı bir halde… Çevredekilere soruyorum, sebebi yine siyasi…
Çocukluğumda oynadığım parka götürüyorum kızımı… Hani gönül istiyor, çocuğum oynasın, mutlu olsun benim çocukluğumdaki gibi… Değil oynamak, zerresine dokunamıyorum bile, elim varmıyor, bakmayı bile içim almıyor. Her yeri kırık dökük, paslı, bozuk… Etrafta çöp yığınları, kırık salıncaklar… Sebebini soruyorum; eskiler yaptırmış, yeniler bu yüzden bakımsız bırakmış… Yine sebep siyasi…
Ben anlamak istemiyorum böyle bir siyaseti… “O bana oy vermedi”, “ben ona küsken, sen niye onunla konuştun?” gibi nedenlerle araya siyaset giriyor, kan bağı olanların bile arasına… Biliyorum ki siyaset girince araya, baba-oğul birbirine düşman oluyor… Koca koca amcalar, adına “siyaset” dedikleri bir şey uğruna farklı farklı kahvelerde oturup çay içiyor. Orası onlarınmış, burası bunların… Daha da ötesi asla anlayamadığım şey; aynı amcalar farklı camilerde kılıyorlarmış namazı… O cami, o partiden olanlarınmış, bu cami diğerlerinin… Tövbe Yarabbi! Kendilerini ne zannediyorlar? Cemaatin içinde böylesi bir ayrılık varsa bu, camide kılınan namazın anlamına ters değil mi? Allah herkese “kulum” derken, insanoğluna düşer mi ayırmak, ayrılmak?
Siyaseti sevemedim ben, kim ne derse desin, hep yolumu tıkadı benim… En sevdiğim hocalarımı ya sürgüne kurban etti, ya da gece vakti sokak aralarında…
Siyasete bulaşan bozulur derler… Onu bilemem, herkesin niyeti ve kalbi Allah katında ortaya dökülecek. Bildiğim bir gerçek var ki siyasete bulaşanlar bozuyor pek çok şeyi… Ne kadar büyüsem de, zihnim hiçbir zaman anlayamayacak bu hırsı, bu körü körüne siyasi koltuk, mevki sevdasını…
Hepimiz şu geçici dünyanın üç günlük kiracılarıyken, nedir paylaşılamayan, nedir “siyaset” adı altında tüketilen?
Kanuni Sultan Süleyman, Topkapı Sarayı’nın bahçesindeki ağaçları saran karıncalardan kurtulmak isteyerek, zamanın Şeyhülislam’ı Ebussuud Efendi’ye karıncaların öldürülmelerinin dinen caiz olup olmadığını şu şekilde sorar:
“Eğer karınca ağaca zarar veriyor ve kurutuyorsa, onu yok etmenin bir günahı var mıdır?”
Ebussuud Efendi bu soruyu şöyle yanıtlar:
“Yarın Hakk’ın dîvânına varınca, Süleyman’dan hakkın alır karınca.”
Halka hizmet makamını, kendine hizmet haline dönüştürenler, karıncanın bile hakkını alacağı o günde, acep nasıl hesap verecekler?
Gonca Anıl
