Hani olur ya bazen çıkmazların içinde kalır insan.
Gel çıkar beni buralardan
Kurtar sensizliğin karanlığından.
Gün aydınlanmıyor gibi
Gecenin rengi siyahın ötesi gibi.
Oysa ben hep yaşadım gökkuşağı renklerini senin kucağında.
Gündüzü görmeyi hayal eden gece gibi sevdalıyım sana
Sonu gelmeyen sonsuzluk gibi aşığım seni öpmeye, koklamaya.
Anne kucağından kopamayan çocuk gibi tuttum elini
Her bıraktığında zaman donuyor sanki.
Tanrı bildi tek kalplerimizdeki gerçeği
Ne sen itiraf edebilirdin bana ne de ben dünyaya
Öyle bir sevda ki bizimkisi,
Ne tükenir, ne tüketilir.
Bir sevmek kalır geriye son nefesimizin geleceği güne dek.
*
Nazime Önder
www.gencgelisim.com
