Sonbahardayız…
Güneş, altın sarısı yaprakların üzerine düşüyor. Yolların kenarında dahi uçuşuyorlar güzelim yapraklar ve yol beni de savuruyor yapraklarla birlikte uzaklara. O uzaklar ki Mevla dergâhına uzanıyor.
Bir sağa bir sola kaysa da yol; kalp ve akıl Mevla’nın kapısını istiyor ve O’na ulaşma sevdalısı.
Heyecanla bekliyorum yârin kapısına varmayı.
Hangi yolculuğun sonu vardıracak o kutlu, yüce kapıya bilinmez.
Ama yürek O’na sevdalı, O’na hasret O’na yangın. Sormayın bana yaşımı, işimi, gittiğim, gideceğim yerleri. Bana Mevla’mı sorun, O’nu söyleyeyim size.
Her yolculuk beni getiriyor kendime. Pencereden izliyorum seni Mevla’m; ağaçlarda, uçan kuşlarda, akan ırmakta görüyorum Seni seve seve.
Onlar kadar zikretmesem de Seni, biliyorum başka sevdalar huzur vermez yüreğime. Geçtiğim kıvrımlı yollar,
Sana gelmenin heyecanını artırıyor. Çok şükür diyor kâinattaki yarattığın her bir zerre. Seni arayışımı, Sana olan hasretimi, sevdamı artır Mevla’m.
Artır ki çoğalsın Seni anlatma sevdam.
Yolculuklarımızı mübarek eyleyen Mevla’mıza şükürlerimizle…
*
Oya Kara
www.gencgelisim.com
