Zaten ben hep başlayan masala sevinmek yerine biten masalın yasını tuttum.
Bir türlü bitiremedigim uzayip giden bir hikayenin son satırlarını bağladım birbirine. Ben bu masaldan kaçmak için bir şiirin en sağlam mısrasına yasladım ellerimi.
Her sabah başlamayı unutan bir masalın ilk paragrafina sarktım öylece. Keşke dedim. Keşke kelimeleri kaçmak için değil, kendimi asmak için bağlasaydım kelimelere. O zaman kaçabilirdim belki sonsuz bir şiirin ilk kafiyesine.
Ruhumu sardı tuz ruhu, bundandır rengimi yitirişim. Ne siyah ne beyaz..
İşte güneşin battığı renkteyim.
*
Yaren Gökce
www.gencgelisim.com
