Sonra şiir oldu sustuklarım.
Yutkunduklarım, içime soktuklarım. “Ben şiir olmam” demiştin.
Her gidişinde biraz daha bölündüm ben mısralara. Sen şiir olmadın, eyvallah. Ben şiir oldum yine. Oysa şair olmaktı niyetim. Deniz manzaralı evimin çatı katında sana şair olacaktım. Sana uyku olacaktım.
Oysa dileğim sana “dilek” olmaktı. Sen benim icin sana uzak bir sehrin kiuytularinda ağlamak diledin. Öyleyse gercek oldu dileğin. Kulağıma söylediğin şarkıları yazmayı istemiştim. Ezberlediğin ilk şiir ben olayim artik. Bu kadarı senin bile vefana dahil.
Bak ellerim kaybolmuyor parmaklarında. Parmak uçlarını öpüp dudaklarıma da getirmiyorsun. Gözlerini aç şimdi, bak öpüşmüyoruz. Kirpiklerimden damlıyor hastalıklı sevgim. Kızsan da durduramıyorum artık. Damlaya damlaya biteceğini söylüyorlar.
Biliyorum.
Ellerim ne kadar benimse, o kadar senindi. Şimdi “el” oluyorum sana. Biliyorum.
Bir yerden başlamalıyım ben de, artık seni “el” saymaya. Önce ruhlarımız ezberledi birbirini, sonra ellerimiz tenlerimizi.
Ama artık bir yerden yabancı olmalısın bana. Oysa “sen” olmaktı niyetim sana…
*
Yaren Gökce
www.gencgelisim.com
