Hayatın acılarına ancak sevmekle karşı koyabilirsiniz. Acı verici şeylerin üzerinde durmayın ve onları düşünmeyin. Onları düşünerek onları aşamazsınız. Kötülük gölge gibidir, bizatihi bir hakikati yoktur. Bir şeyi çok sevin. Bir şeyi sevmiyorsanız yapmayın, onun hayrı olmaz. Sizi kendinden geçirtmeyen şey, acılara dayanamaz. Çalışıyorsanız, okuyorsanız, yazıyorsanız bunu bir vect ile yapmalısınız, dünyayı unutmalısınız. Böyle değilse bırakın bunları. Ahmet Rasim, günde yedi sekiz saat hiç bıkmadan okuduğunu anlatıyor. Ona bu gücü veren hiç şüphesiz, sevmektir.
Sevmek olmayınca hiçbir şey olmaz. Necip Fazıl’ın deyimiyle; “Yokluk bile yoktur.” Her şey donmuş ve ölmüştür. Sevmekle insan, yaşadığının farkına varır, sevmek bizi güçlü kılar ve hayatı güzelleştirir. Sevmek, kendiliğindenliktir, verilmiştir, yaratılamaz. Kendinizi zorlayarak bir şeyi sevemezsiniz. Sevmek, akan sular gibi canlı, coşkun, berrak ve tertemizdir; kir pas tutmaz. Sevmeyenler, durgun sular gibi paslanır, kokuşur ve çürürler. Rûmî ne güzel söylemiş: “Sevgi ile bakırlar altınlaşır, sevgi ile acılar tatlılaşır.” Ne olursa olsun bir şeyi, onun uğrunda hayatınızı feda edecek kadar sevin.
Aşk eğer şiddetli sevgi ise, amacına ulaştıktan sonra bitmesi veya dönüşmesi lazımdır. Ancak sevdiğini ele geçiremeyen aşk devam eder. Kadın aşkı, Allah aşkı, görev aşkı, meslek aşkı gibi şeylerden bahsedilebilir. Masallarda, efsanelerde, trajedilerde mutlu biten aşk yok. Mutlu bitse, zaten kimsenin ilgisini çekmez. Aşkından yanıp kül olan Keremlerin, Leyla’sına kavuşunca onu terk edip Allah’a yönelen Mecnunların hikâyesini biliyoruz. Aşk, büyük edebîeserlerin meydana getirilmesinde en önemli bir kaynaktır, içinde aşk olmayan roman yoktur. Kavuşulamayan aşk, zihni ve duyguları uyarır, canlı tutar, insanı yaratıcı yapar.
*
Cuma Özusan
Kaynak: Bilgece Yaşamak
www.gencgelisim.com
