Köylünün biri, çocuğunu alır medreseye götürür. Çocuğunu âlim yapmak istediğini ve ne kadar bir sürede âlim olabileceğini sorar. Müderris, “Yirmi senede ancak âlim olabilir” der. Köylü başka bir medreseye gider oradaki müderris, “Altı ayda âlim olur” der. Köylü çocuğunu medreseye bırakır gider. Çocukta biraz anlama özrü varmış. Çocuk altı ay sonra ancak medresede okutulan kitapların isimlerini(Fıkıh, kelam, tefsir, hadis v.b.) ezberleyebilmiş. Altı ayın sonunda köyüne dönerken yolda kitapların ismini de unutmuş. Sadece aklında ‘fıkıh’ kalmış. Onu da tam söyleyemiyor “Fık fık fık” diyormuş. Çocuğunun “Fık fık fık” dediğini duyan baba, bunu “Lık lık lık” olarak anlar ve, “Hayret! Benim oğlanı gırtlağına kadar ilimle doldurmuşlar. Ağzı dolu kap gibi “Lık lık lık” yapıyor” demiş.
