20 yaşındaki bir genç kızın hayallerinden daha mı büyüktü ona uzanan çirkin ellerin?
Bir annenin bakmaya kıyamadığı, baktığında doyamadığı çiçeğini dalından koparırken yanmadı mı canın?
Hiç mi sızlamadı olmayan vicdanın?
Bu kadar ucuz muydu insan hayatı?
Sahi atılan çığlıkları hiç mi duymadın?
Savunmasız bedenin ince bileklerini yerinden ayırırken elin bile titremezken senin, onu o yaşa getiren baba, dünyayı titretirdi kızının karşısında.
Yeri geldiğinde ekmeğinden kısar gerekirse yıllarca aynı kıyafetleri giyer yine de okuturdu kızını.
Okututurdu elbet.
Ülkede senin gibi psikolojisi bozuk, tüm insanî duygulardan uzak nesiller yetişmesin diye bir el de o uzatırdı.
Bir köpek bile ölüye zarar vermezken sen nasıl bu kadar uzaklaştın insanlığından?
Seni doğuran da bir anneyken nasıl
aldın bir kızın elinden bu hayali?
Peki sana yardım eden baba?
Onu da doğurmadı mı bir ana?
Merak ediyorum cidden; “Onlarınki acıysa benimki de acı, neden kimse bana bir şey sormuyor?” şeklinde açıklama yapan annen hâlâ oğlum diyor mu sana?
Ya da baban.
Ayıbını örtmek için sana yardım ederek seni mazur gören baban diyorum, bir başka evladı nasıl ateşe maruz bıraktı?
Ya da sen?
“Senin de karın kızın kardeşin var ulan” cümlesinin öznesi olarak nasıl yaşıyorsun hâlâ?
Türkiye’de senin davana bakacak avukat bulunamazken sen nasıl bakıyorsun aynaya?
Senin de çocuğun var.
Karıncanın bile kendine yer bulduğu dünyayı nasıl çok gördün, nasıl dar ettin ona?
Gerçekten ben o insanlıktan payını alamamış suratına her baktığımda yalnızca tırnak izlerini görüyorum çaresizliğin.
Keskin bıçak darbelerine karşı kendini korumaya çalışan minicik tırnakların izlerini.
Bir genç kızın son nefesine kadar namuslu kalabilmek için direnişini.
Baba beni okula gönder şeklinde yıllarca reklam yapan, kız çocuğuna okumayı mecbur kılan devletin saygı değer büyükleri önce erkeği eğitmeli.
Eğitmeli, öğretmeli ki ölmesin kadınlar.
Kadınlar yaşasın ki yeni erkekler gelebilsin dünyaya.
Hatta kadınlar öyle bir yaşasın ki kimsenin aklına böyle sorular gelmesin.
Sorular…
Sorular uzun, karışık ve yanıtsız.
Hepsinin bir açıklaması vardır belki ama saatlerdir şunu düşünüyorum ben.
Özgecan’ın bedenini yakan ateş, annesinin yüreğine düşenden daha mı büyüktü,
Bu alevler nasıl kalbimize aktı?
Onun bedenini yakan ateş nasıl bizim de canımızı yaktı?
*
BETÜL KARAKAŞ
