Genç bayan, deniz kenarında bir kafeteryada oturmuş, kahverengi çerçeveli güneş gözlüğüyle denizin üstünde sağa-sola sallanan sandallara bakıyordu. Tıpkı sandallar gibiydi yüreğinde yaşadıkları. Hayata bir yerden tutunmaya çalıştıkça her şey daha da tersine gidiyordu. Bu karmakarışık düşünceler beyninde dolaşırken genç bir adam, genç bayanın karşısındaki boş sandalyeyi göstererek: “İzninizle buraya oturabilir miyim?” diye sordu. Genç bayan kim olduğunu bilmediği bu şahsı bir an için reddetmedi: “Tabi ki, buyurun” diyebildi.
“Mutluluk, hiç tanımadığınız birine ‘Günaydın!’ diyebilmektir” diye düşündü genç adam. Daha sonra genç bayana “Günaydın” diyerek tebessüm etti ve ismini sordu. Genç bayan: “Adım Lena. Sizin isminiz?” dedi. Genç adam: “Ben Mete. Tanıştığıma memnun olsum Lena Hanım. Şimdi, siz de kimsiniz diye hakkımda düşünmüşsünüzdür. Niye benim karşıma oturdu gibi birçok soru kafanızda belirmiştir. Ama dakikalardır sandallara öylece hareketsiz olarak baktığınızdan dolayı belki benim size faydam olacağını düşündüm.” Lena ne diyeceğini şaşırmıştı. Kendini toparladıktan sonra: “Sizi hiç tanımıyorum ki, nasıl yardımcı olacaksınız bana?” diye sordu. “Sizi dakikalardır karşı masadan gözetliyorum. Bir noktaya dalıp gidiyorsunuz, belli ki aklınızda binlerce soru işareti var. Hava çok güzel olmasına rağmen gözlerinizi güneş gözlüğünün arkasına saklıyorsunuz. Onların da güneşi o camlar arkasından değil de normal olarak görmeye hakkı var. Ve elleriniz… O kadar narin gözüküyorlar ki, tıpkı bir ressamınkiler gibi… Mesleğiniz nedir bu arada? Ayrıca gözlerinizi sakladığınıza göre gerçekten çok güzel olmalılar?” Bunun üzerine Lena neye uğradığını şaşırmıştı. Ne diyeceğini bilemeden gözlüklerini çıkartıp masanın üzerindeki kahverengi çantasının içine koydu. Mete’ye dönerek: “Bu kadar çıkarımda bulunduğunuza göre beni önceden tanıyorsunuz galiba. Sizden korkmaya başladım.” diyebildi.
Bir Parça Mutluluk Sunabilmek
Mete konuşmasına Lena’yı kendi ile yüzleştirecek cümlelerle devam etti: “Açıkça söylemeliyim ki sizi daha önce hiçbir yerde görmedim ve sizinle hiç karşılaşmadım. Zaten bir kere görmüş olsam bir daha unutacağımı zannetmiyorum. Şunu bilmenizi isterim ki ben korkulacak biri değilim. Sadece size mutluluğun ne olduğunu anlatmaya çalışıyordum. Mutlu olmaya herkesin ihtiyacı vardır. Uzaktan sizi gördüğümde yüzünüzden düşen bin parçanın, moral bozukluğunuzun belirtileri ile yaymış olduğunuz negatif enerji beni bile etkiledi. Bunu hakaret gibi algılamayın. Kişilerin içinde bulunduğu duygu yoğunluğu çevresindeki herkesi ister istemez etkiler. Mesela ben bir yazarım ve yazdıklarımla insanları olumlu yönde etkilerim. Onlar yazdıklarımı okudukça pozitifi enerji yüklenirler. Siz de bir ressamsınız. Bunları gayet iyi bildiğinizi düşünüyorum. Ayrıca şunu da söylemek istiyorum; renklerin kişiler üzerindeki etkisi kaçınılmazdır. Şu an üstünüzde bulunan beyaz elbise ve yeşil tonlarındaki ceket gayet uyumlu ve pozitif renkler. Renk seçiminde sizi tebrik ederim. Mutluluk dediğimiz…” Mete cümlesini daha tamamlayamadan Lena sinirlenmiş ve garsonu çağırmıştı. Garsona: “Bu beyefendi dakikalardır beni rahatsız ediyor.” dedikten sonra garson, Lena’nın karşısındaki boş sandalyeye baktı. Orada kimse oturmuyordu. Lena bu gerçeğin farkına, garsonla konuştuktan sonra vardı. Gerçekten de şu an kimse yoktu. Adeta yer yarılıp içine girmişti adam. Garsonu, “Özür dilerim, bu aralar biraz stresliyim, onun etkisi olsa gerek” diyerek yolladı.
Hâlâ yaşadıklarına inanamıyordu. Kimdi bu Mete? Nereye kaybolmuştu? Acaba ben mi uydurmuştum onu kafamdan diye düşündü. Aslında Mete’nin söylediği her şey doğruydu. “Keşke onu biraz daha konuştursaydım! O zaman kim olduğunu öğrenirdim…” dedikten sonra hesabı ödemek için elini çantasına götürdü. İşte o anda çantasındaki notu gördü. “Mutluluk, hiç tanımadığınız birine ‘Günaydın’ diyebilmektir ve ardından, o tanımadığın birinin dünyasına girip onun sana sunacağı mutluluk tabağından bir parça alarak senin de ona bir parça mutluluk verebilmendir.”
Hakan Birol / www.hakanbirol.com / www.gencgelisim.com
