Sanki bir ben varım, bir de sen.
Delice seven, gidemeyen.
Gitmeye gerek yok ki zaten!
Ben hep kalmak istemiştim yıllarca.
Sen de gidenlerden olmuşsun hep.
Gel birlikte kalalım.
Sen benim kalbime, ben senin ruhunda.
“seni seviyorum”, derken, birlikte başlayalım cümlelere.
Hep seninle başlasın cümlelerim, ve hiç bitmesin.
Sevgi bitmez ki!
Başlar ve kalır.
Aşk biter dediler.
Ben aşkı aramadım.
Kendiliğinden gelen gider mi?
Bu kadar yoğun ve nedensiz bir sevgi.
Anlatmayı denedim sana olan sevgimi,
Kelimeler bunun için yazılmamıştı bilemedim.
Sonradan farkettim ki,
Ben bu çılgınlığın içinde kaybolmuşken,
Sen karşımda gülümsüyordun.
Anlatmama, kelime yaratmama gerek yokmuş ki!
Sen zaten bendin, içimdeki sendin.
Kalbimi hisseden tek kişi.
Ayni hisleri sen de taşırken, aramızdaki fark,
Ben sürekli söylüyor, anlatıyor,
Sen ise gözlerime bakıyordun.
Bir o kadar güvende ama korkakça.
Heyecanlı ama endişeyle.
Ayni sevgiyi anlatacak uygun kelime bulamadığın için sustun belki de.
” seni seviyorum”, diyemedin birçok kez.
Ama, “arabayı dikkatli kullan”, yeterdi bunu anlatmaya.
“hade sev beni, ört üzerimi ” , yetti belki de bu anlatıma.
Aşkı aradın , beni buldun.
Aşk değildi belki sana sunulan.
İlahi sevgiydi seni, beni, bizi özel kılan.
Bunun için karşılaşmıştık biz.
Bu yüzden kopamadık, bırakamadık.
Tüm dengesizliğin içinde,
Sevginin tek kıymetli olan olduğunu,
İnsanlara anlatmak için.
Zamanın, bedenin, yaşın önemini aramadan,
Gerçek sevenlerin buluştuğunu göstermek için.
SENİ SEVİYORUM HERŞEYİM.
*
Nazime Önder
www.gencgelisim.com
