Çocuğu bu davranıştan vazgeçirmek için yapılması gereken şey, aile içi ilişkileri güçlendirmek, çocuğa tırnak yemenin zararlarını anlatmak ve çocuğu boş zamanları için oyalanacağı bir faaliyete yöneltmektir.
Tırnak yeme bozukluğu, genellikle psikolojik kökenli bir davranış bozukluğudur. Temelinde güvensizlik hissinin yattığı kabul edilir. Bu yüzden öncelikle çocuğun bu alışkanlığa neden yöneldiği araştırılıp tespit edilmelidir. Bazen çocuklar üzüntü, korku, stres, öfke gibi duygular yaşadıklarında bu duygularla nasıl başa çıkacaklarını bilmez, bu duyguları bu tür davranışlarla dışa vururlar. Çocuğun içindeki öfke ve kızgınlık gibi duyguları dışa vurması, anne ve babasıyla içindeki duyguları paylaşması sağlanmalıdır. Aksi halde bu duyguları birikerek daha da artacaktır.
Çocuk anne ve babasıyla düşüncelerini ve duygularını, özgürce paylaşabildiği zaman tırnak yeme davranışı azalabilir. Geceleri uykusunda tırnak yiyen çocuklara, hafif, pamuk bir eldiven giydirilebilir, ayak tırnaklarını yiyenlere ise sıkmayan çorap giydirilebilir. Çocukta 3-4 yaşına kadar bu davranış devam ediyorsa anne ve baba tarafından görmezlikten gelinmelidir. Bu davranışın ortaya çıkmasında aile içi huzursuzluk tetikleyici roldedir, bu yüzden ev içindeki çatışma ve gerginliklerin azaltılması, çocuğun kendini güvende hissetmesi tedavide oldukça etkili olacaktır.
Ailedeki bireylerin bu davranıştan sürekli rahatsız olduklarını dile getirmeleri, çocuğun kaygısını daha da arttırabilir, bu yüzden bundan kaçınmak gerekir. Çocuğa başkalarının bu davranıştan hoşlanmadığı uygun bir dille ifade edilmelidir. Çocuğun parmaklarına acı biber sürmek, eldiven takmak gibi çocuğu aşağılayıcı yöntemlerden kaçınılmalıdır. Bu yöntemler, sorunu daha da kötüleştirebilir.
Çocuk, tedavi süresince korku ve kaygı yaratan durumlardan uzak tutulmalıdır. Küçük çocukların, televizyonda veya internette korku verici ve kavga içeren programlar izlemesi, kavgalı ortamlarda bulunması kaygı ve heyecanını arttıracağı için sakıncalıdır. Davranışı geriletmek için film izlerken çocuğun ağzını çiğneyeceği yiyeceklerle meşgul etmek, iyi bir yöntemdir.
Çocuğu sık sık başarılarından ötürü övmek ve ödüllendirmek de faydalı olabilir. Ancak bu yöntemin uygun ve sınırlı olarak kullanılması gerekir. Aksi halde çocuk ödül almak için bu davranışını kullanabilir.
Çocuğun kendi tırnak bakımıyla kendisinin uğraşması da faydalı olabilir. Bunun için çocuğa manikür ve pedikür malzemeleri alınabilir. Çocuğa tırnak yeme davranışından eğer isterse kolayca vazgeçebileceği anlatılabilir. Bu alışkanlığın başkalarının gözünde itici ve çirkin bir izlenim bıraktığı sevecen bir yaklaşımla ifade edilmelidir. Aynı zamanda çocuğa ayna karşısında tırnak yeme davranışı yaptırılması da yararlı olabilir. Özelikle genç kızlarda tırnaklarının yenmiş hali ile manikürlü hali gösterilerek karşılaştırılabilir. Tırnak yeme alışkanlığından çocuğu vazgeçirirken, çocuğa anlayışlı, sabırlı ve sevecen davranılmalı, çocuk desteklenmelidir.
Sedat Dörtkardeş
