Galileo Galilei, 17. yüzyılın başlarında, özellikle 1610-1611 yıllarında Jüpiter’in dört büyük uydusunu keşfetmesiyle ünlü bir İtalyan bilim adamıdır. Ancak, Galileo’nun Dünya’nın güneş etrafında döndüğünü savunması, onun heliosantrik (güneş merkezli) kozmolojiyi destekleyen ve dönemin Kilise’nin benimsediği geosantrik (Dünya merkezli) modeline karşı çıkan bir dizi gözlem ve bulgunun sonucudur.
Galileo’nun teleskopla yaptığı gözlemler, Venüs’ün evrelerini ve Jüpiter’in uydularını gözlemlemesi gibi, güneş merkezli bir sistemle daha iyi açıklanabilecek fenomenlere işaret etti. Ancak, bu görüşleri dönemin Katolik Kilisesi tarafından desteklenen Ptolemaic modeliyle çelişiyordu. 1616’da Kilise, güneş merkezli kozmolojiyi sapkın ve teolojiye aykırı olarak ilan etti.
1632’de Galileo’nun “Dialogue Concerning the Two Chief World Systems” (İki Başlı Dünya Sistemi Üzerine Diyalog) adlı eseri yayımlandı. Bu eser, Copernicus’un güneş merkezli sistemini savunuyordu. Ancak, Kilise’nin baskısıyla, Galileo 1633’te Engizisyon Mahkemesi tarafından halka açık olarak öğretmemesi veya savunmaması şartıyla ev hapsine mahkum edildi. Bu, Galileo’nun güneş merkezli sistemle ilgili görüşlerini resmi olarak geri çekmesi anlamına gelmiyordu, ancak Kilise’nin etkisi altında bu görüşleri açıkça dile getirmesini engelliyordu.
Ancak, Galileo’nun eserleri ve gözlemleri sonraki yıllarda bilimsel devrimin ilerlemesine katkı sağladı ve zamanla güneş merkezli kozmoloji kabul gördü. 1992’de Katolik Kilisesi, Galileo’nun öğretilerini düzeltti ve onu haklı buldu.
