İnsanda güzel olan şey, kibirli tavırlardan vazgeçip, güçsüzlüğünü ve acziniidrak etmesidir. Günahkârın, günahından dolayı duyduğu ezikliği; kendini beğenmiş Abidin ibadetinden daha değerlidir. Bir şey olduğunu vehmedenler, kaybeder. Bütün bilge ve erdemli kişiler,insanın aczini tanımasını, hakkındaki boş kuruntudan kurtulmasını ve benliğini aşmasını öğütlemişlerdir.
Toprak gibi mütevazı ol, olgun başaklar gibi boynunu bük, yemiş dolu dallar gibi eğil. Nedir bu benlik, nedir bu gurur, nedir bu küçük dağları ben yarattım havası?Sen âciz ve zavallı bir varlıksın. Teneke gibi boş olanlar, çok ses çıkarır. Gerçek fazilet, kendini tanıtmak ihtiyacı duymaz. Sen yeter ki altın gibi ol, kıymetin bilinmese ne fark eder. Kendi değerine inanmayanlar, ortalığı velveleye verir, çok toz çıkarırlar.
Hakiki tevazu, sözle değil davranışla olandır. Sessizdir ve kendini belli etmeye çalışmaz. İnsanların, sahte tevazu sözcükleri kullanmalarına aldanmamalı. Bunlar kendilerini, “âciz, fakir, hakir, değersiz, naçiz” sözcükleri ile tanıtırlar, aslında bunlar, kendilerini en çok beğenenlerdir. Tevazu perdesi altında, kendilerini övüyorlar. O kullandıkları kelimeleri siz kendilerine söyleseniz, asla kabul etmeyecekler, “Yahu, o kadar da âciz değiliz!” deyip tepki gösterecekler. Sahte tevazu, gurur ve kibirden daha kötü ve tehlikelidir. Bir insan kendini övdüğünde, kimse ona kanmaz, fakat tevazu postuna bürünene kanabilir.
*
Cuma Özusan
Kaynak: Bilgece Yaşamak
www.gencgelisim.com
