İnsan olarak doğmayı seçmediğimiz doğru. Ya da en azından böyle bir seçimi hatırlamıyoruz. Fakat buradayız, nefes alıyoruz ve bu yazıyı okuyoruz.
Milyarlarca canlı arasında kendini her gün geliştirebilecek bir potansiyel ile doğan yegâne canlılarız. Diğer tüm canlılar için hayat standart geçirilen bir yaşam formu sadece.
Bir karanfilin “Geçen yaz kırmızı açtım hadi bu yaz da beyaz açayım” dediğini hiç duymadık. Ya da bir leyleğin “Afrika çok uzak kardeşim bu kış eve doğalgaz bağlatacağım, bir yere kıpırdamayacağım” dediğini duyanımız yoktur. Bir ağacın beğenmediği yerini değiştirmesi, bir timsahın çok güzel diye bir ceylanı yemediğini, Ay’ın “Her gece her gece bıktım yahu, bu gün vuracağım başımı yastığa, doğmayacağım” diye oflanıp puflandığına hiç şahit olmadık. Olmayacağız da.
Ama insanlar âleminde bunları milyonlarca örnekle çoğaltabiliriz. İnsan olmanın ayrımına varmanın İlk şartı buradan geçmek olsa gerek.
Sonrasında ise;
Bir bilinçliliğin,
Bir farkındalığın,
Bir keşfedişin,
Bir yenilenmenin,
Bir hayret etmenin hırkasına bürünmeli insan.
Yaşadığı her günün kendisine kendisini daha iyi yapma fırsatı sunduğunu bilerek yaşamalı.
Çok inandığım bir sözdür, “Daha iyi, iyinin düşmanıdır!”
Oysaki bu söz bir tek insanın kendini yenilemesinin, keşfetmesinin, çoğaltmasının karşısında geçersizdir. İnsan her geçen gün yenilenebilir, çoğalabilir ve keşfedebilir.
Akıl sahibi olmak aklı kullanmayı,
Kalp sahibi olmak kalbi kullanmayı,
İnsan olmak insanlığı yüceltmeyi gerektirir.
Durmadan kendini bir adım öne süren akla dur demeyelim. Onu takip etmek bizlere hiçbir şey kaybettirmez.
Aklın sorgulayan, eleştiren, merak eden kapılarını sonuna kadar açalım.
Atalarımızdan duyduklarımız ile yetinmeyelim.
Bize aktarılan bilgilerle şekillendirmeyelim hayatımızı.
Coşkun bir nehrin eninde sonunda varacağı yer denizidir.
Aklın denizi kalptir.
Dünyanın etrafından döndüğü iyilik, şefkat, merhamet, adalet duygularını içimizde her daim çoğaltırsak beraberinde bireysel gelişimin de gün be gün arttığına şahit olacağız.
Gelişmek yaşamak yakıtıyla çalışır. Her tebessüm, her güzellik, her çaba, her okuma, her düşünme, her yenilenme gelişmenin yakıt ikmalidir.
Sonsuz evrenin, sonsuz sevginin, sonsuz iyiliğin ve sonsuz var olmanın büyüklüğüyle durmadan kendini geliştirmeye çalışan insan her zaman her şekilde her evrende kazanan insandır.
İnsan olmak sorumluluk almaktır.
Gelişmeye, daha çok düşünmeye, daha çok sorgulamaya, daha çok yenilenmeye karşı sorumluluk alarak büyür insan.
Eleştirel aklın peşinde, nerden geldiğimiz, ne için yaşadığımız, nereye gittiğimiz sorularına karşı üretmeye çalışacağımız her cevap bizi daha çok ‘insan’laştıracaktır.
İnsan olmanın sorumluluğunu taşımaktan korkmayalım. Zira yükte hafif pahada ender nadirlikteki bir zenginliktir bu.
Nice güzel gelişimlere sevgili dostlar.
Adem Özbay
ademozbaya@gmail.com
Bir Şiirim Bile Yok
Bir şiirim bile yok, çünkü güzel değilim.
Güzel değilse şiir yazmamalı insan,
Kelimeler yakışmalı kalemine,
Hem güzel de sevmeli,
Kaçmamalı, yorulunca elini aşkın altına koymaktan.
Bir şiirim bile yok, çünkü güzel değilim.
Annem güzeldi, babam yakışıklı oysaki
Dedem ise beş çekerdi Ayhan Işık’a,
Genetik olarak bir acılarını almışım onların,
Bir tek onu güzel beceriyorum,
Bir tek özlemekte iyiyim sevgilim.
Biliyorum bir şiirim olmayacak,
Yağmur yağdığında kimse yaslayıp başını,
Düşünmeyecek benim gibi,
Gülen bir yüz görmenin ne kadar sevimli olduğunu.
Belki bir şiir yazarım, yine kötü olur,
İmgelerim sağlam basmaz ayağını yere,
Tek anlaşılır yeri, seni öptüğüm olur gözlerinden,
Hem buna imge gerekmez,
Öpmeli insan sevdiğini, sevdiğini, sevdiğini söyleyerekten.
Artık gitmem lazım, belki bir şiirle gelirim sevgilim,
Belki balkonunda menekşe yetiştiririz her bahar,
Çocukların topu düşürse de saksılarımızı, kızmayız,
Bir çocuk umuttur yaşayamayabiliriz hem,
Bir çocuk kalbi ile severiz,
Bir çocuk gibi severiz sevgilim.
Adem Özbay / 11 Şubat, New York
