Sözlerin en çok ihtiyaç duyduğu şey kulaklar değil, yaslanacağı bir vicdan ve merhamettir. Vicdana ve merhamete temas etmemiş sözler, ne kadar işitilmiş olursa olsun yalnızdır, yetimdir ve biçaredir. Vicdan ve merhamet varsa kulaksız da duyarsın!
Dinlemeyi sadece kulağın işi saydığımızdandır ki, hakikatin ta kendisi olan nice söz, sadece işitilmişliğin girdabında buharlaşıp gidiyor. Bu yüzden de duysak da hissetmiyor, bilsek de anlayamıyoruz. Acılar, gözyaşları ve çığlıklar, kulakların içinde, vicdan ve merhametin ise bir hayli uzağında sürüp gidiyor.
Asıl işitme organımızın kulaklar değil, vicdan ve merhamet olduğunu bir gün anlarız elbet. O zaman belki acılar ve insanlığımıza yaşattığımız gurbet hafifleyecektir!
*
Mehmet Emin Kazcı
