RMS Titanic, 15 Nisan 1912 tarihinde Kuzey Atlantik Okyanusu’nda batmıştır. O dönemde hizmette olan en büyük okyanus gemisi olan Titanic, Southampton’dan New York City’ye yaptığı ilk seferinin dördüncü gününde, 14 Nisan’da saat 23:40’ta (gemi saati) bir buzdağına çarpmıştır1. İki saat kırk dakika sonra, 15 Nisan’da saat 02:20’de (Greenwich Ortalama Zamanı’na göre 05:18) batmış ve 1.500’den fazla kişinin ölümüne yol açmıştır. Bu, tarihte barış zamanında meydana gelen en ölümcül deniz felaketlerinden biridir. Titanic, 14 Nisan’da altı deniz buzundan uyarı almış, ancak buzdağını gözlemlediğinde yaklaşık 22 knot (41 km/saat) hızla seyretmekteydi. Hızla dönememesi sonucunda gemi, buzdağına yan bir darbe aldı ve on altı bölmesinden altısını denize açtı. Titanic, ileri bölmesinin dört tanesi suyla dolu olsa bile yüzeyde kalabilecek şekilde tasarlanmıştı ve mürettebat, yolcular cankurtaranlara bindirilirken yardım çekmek için sinyal fişekleri ve radyo (telsiz) mesajları kullandı. O dönemdeki uygulamaya göre, Titanic’in cankurtaran sistemi, yolcuları yakındaki kurtarma gemilerine taşımak üzere tasarlanmıştı ve herkesi aynı anda taşımak için değil; bu nedenle gemi hızla batarken ve yardım hala saatler uzakta olduğunda, sadece yirmi cankurtaran, bunların dördü katlanabilir cankurtaranlardı. Tahminen bin yolcu ve mürettebat gemi batarken hala gemideydi. Suda bulunan neredeyse herkes, soğuk şokun ve felç etmenin etkisi nedeniyle birkaç dakika içinde öldü. RMS Carpathia, batıştan yaklaşık bir buçuk saat sonra geldi ve 15 Nisan’da saat 09:15’te 710 kurtulanın hepsini kurtardı. Bu felaket dünyayı şok etti ve cankurtaran botlarının eksikliği, gevşek düzenlemeler ve tahliye sırasında üçüncü sınıf yolcuların eşitsiz muamelesi nedeniyle geniş çapta öfke yarattı. Sonraki soruşturmalar, denizcilik düzenlemelerinde kapsamlı değişiklikler önerdi ve hala deniz güvenliğini düzenleyen 1914 tarihli Uluslararası Can Kurtarma Güvenliği Sözleşmesi’nin (SOLAS) kurulmasına yol açtı12. 1: Wikipedia 2: Britannica
