“Sen biraz delisin, çatlaksın ve uyumsuzsun maalesef. Ama sana bir sır vereyim mi; iyi insanların çoğu böyledir.”
Bir filmde geçen bu replik, aslında insana dair çok çarpıcı bir gerçeğin ifadesi değil mi sizce de?
Yüzünde hep aynı ifade olan, sinirlenmeyen, morali bozulmayan, sürprizsiz, sürekli rutin bir tutarlılık, bir pokerci hesaplılığı ve kurgusallığıyla yaşayan insanlar, sadece sıkıcı değil ürkütücü de gelmiştir bana. Ben hesapsızca gülen… Gerektiğinde sinirlenebilen… Çelişkilerini ve tutarsızlıklarını herhangi bir uzvuymuş gibi doğal taşıyan… Pişmanlık ve keşke’lerini insan olmanın doğal sonucu görüp onlardan utanmayan… Hayret edip şaşırabilen…
Ve çoğu zaman kaybettirse de, yüreğiyle aldığı kararların acısına seve seve katlanan insanları sevdim. İnsanların çoğuna göre böyleleri, evet çatlaktır. Ama belki de; onların çatlaklığından dolayı dünya hâlâ dönüyor, hayat hâlâ kuş seslerini ve tutunamamışların gözlerindeki o derin hüznü fark ettiren bir anlama sahip… Çatlaklardaki o çatlaklıklar da sızdırmasaydı, aklın, ihtirasların, hesapların ve kurguların çelik bir duvarla kuşattığı yürekleri titretmek için, nasıl yol bulurdu ki insanlık rüzgârları!
*
Mehmet Emin Kazcı
