Tommy tek çocuktu ve her zaman mutlu, yardımsever ve mükemmel bir öğrenci olmuştu. Onun anne ve babasını, notlarındaki düşüşün ve kötü davranışlarının tek nedeninin çok sevdiği anne ve babasının birbirlerinden ayrılmaya karar vermeleri ve boşanmak üzere olmalarından kaynaklandığı konusunda nasıl ikna edeceğimi bilemiyordum.
Önce Tommy’nin annesi geldi ve masamın kenarına yerleştirdiğim sandalyeye oturdu. Sonra da babası geldi. İkisi de birbirlerini görmemiş gibi davranıyorlardı.
Tommy’nin çalışmaları ve davranışları konusunda ayrıntılı bilgi verdikten sonra, bu iki insanın oğullarına yaptıklarını görebilmelerini sağlayacak doğru sözcükleri seçebilmek için dua etmeye başladım. Ama doğru sözcükleri bulamıyordum. Belki de Tommy’nin baştan savma ödevlerinden birini göstermem gerekiyordu.
Tommy’nin sırasının gözünde arkalara sıkıştırmış, üzerinde kurumuş gözyaşları olan buruşuk bir kağıt parçası buldum. Kağıdın her iki tarafı da doluydu, ama tek bir cümleyi tekrar tekrar yazmıştı Tommy.
Sakin bir biçimde buruşuk kağıdı düzelttikten sonra Tommy’nin annesine uzattım. Kağıdı okuduktan sonra tek bir söz etmeden, Tommy’nin babasına uzattı. Babanın kaşları çatıldı. Sonra yumuşayıverdi yüzündeki ifade. Uzun uzun kağıdı okudu, okudu.
Sonunda kağıdı dikkatle katladı ve elini uzatıp, eşinin elini tuttu. Anne gözlerindeki yaşı elinin tersiyle sildi ve eşine gülümsedi. Benim de gözlerim yaşarmıştı, ama ikisi de farketmediler bunu.
Tanrı bulamadığım sözcüklerin yerine bana bu aileyi tekrar bir araya getirecek yolu göstermişti. Beni minik Tommy’nin sırasına göndermiş ve yürekten yazıp doldurduğu o buruşuk kağıdı bulmamı sağlamıştı.
– Sevgili Annem…. Sevgili Babam… Seni seviyorum … Sizi seviyorum…. Sizi seviyorum.”
NLP/Cengiz Erengil/Akis Kitap
www.gencgelisim.com
