Siddhartha Gautama, en yaygın olarak Buda (“uyanmış”) olarak anılan, Güney Asya’da M.Ö. 6. veya 5. yüzyılda yaşamış bir dolaşan rahip ve dini öğretmendi. Budist efsanelerine göre, o günün Nepal’ında bulunan Lumbini’de, Şakya klanının kraliyet ailesinden doğdu, ancak ev hayatından vazgeçerek dolaşan bir rahip olarak yaşamaya başladı. Budistler, dilencilik, askezlik ve meditasyon yaşamından sonra Bodh Gaya’da nirvanaya ulaştığına inanırlar. Buda daha sonra aşağı Indo-Gangetic Ovası’nda dolaşarak öğreti verdi ve bir manastır düzeni kurdu. Budist geleneği, Buda’nın Kushinagar’da öldüğünü ve parinirvana’ya (son yok oluş) ulaştığını söyler. Buda’nın öğretisine göre, o, duyusal zevk ve sert askezlik arasında bir Orta Yol öğretti ve cehaletten, arzudan, yeniden doğuştan ve acıdan özgürlüğe yol açtı. Temel öğretileri Dört Soylu Gerçek ve Asil Sekiz Yol’da özetlenir. Bu, etik eğitim ve başkalarına karşı naziklik içeren bir zihin eğitimi ve duyusal kısıtlama, bilinçli farkındalık, dhyana (doğru meditasyon) ve bağımlı oluş kavramı gibi meditatif uygulamaları içerir. Ölümünden yaklaşık iki yüzyıl sonra, ona Buda unvanı verildi; öğretileri Budist topluluğu tarafından Vinaya’da (keşiş uygulamaları için kodları) ve Sutta Piṭaka’da (söylevlerine dayalı öğretilerin bir derlemesi) derlendi. Bunlar, bir sözlü gelenek aracılığıyla Orta Hint-Aryan lehçelerinde aktarıldı. Daha sonraki nesiller, Abhidharma olarak bilinen sistemli yazılar, Buda’nın biyografileri, Jataka hikayeleri olarak bilinen geçmiş yaşamları hakkındaki hikayelerin koleksiyonları ve ek söylevler gibi ek metinler oluşturdu123.
