Sensiz yerim yok bu dünyada.
Yalnız yaşasam ne fayda.
Ne gülücük var ne bir kahkaha.
Nefesim bile yarım.
Bedenim eksik.
Zaman içimi yakıyor sen yokken.
Gece ay, güneş gibi yakıyor rüyalarımı.
Gel artık yeter.
Her gecen, benimle sabahı görsün pencereden.
Her günün, benim bakışımla aydınlansın,
Sen henüz rüyadayken.
Sevginin rengi olsun gökyüzüne doğan.
Ne gündüz, güneş yakan,
Ne de gece, dolunay gizemleri aydınlatan.
Sadece sevginin rengi, ismi.
Bir sen, biri ben.
Kimse görmez, bilmez, hangi renkte gizli.
Bu aşk mıdır?
Tanımı var mıdır?
Ölümlü bedenler dünyaya sevgilerini bırakırken,
Biz cennete taşıyalım sevdamızı.
*
Nazime Önder
www.gencgelisim.com
*
Bu yazılarımızı da okumak isteyebilirsiniz:
|
Yenile Yenile Yenmeyi Öğrenmek! |
