Dün akşam izlediğim bir filmde anne ve çocuğu arasında geçen bir diyalog beni uzun süre düşündürdü. Sahneyi anlatıyorum;
Anne yağlı boya tablolar yapan ve bu konuda oldukça da yetenekli birisi. Sabah uyanır uyanmaz her zaman yaptığı gibi yine tablonun başına geçmiş ve saatlerdir meşgul. Evde 5 – 6 yaşlarındaki kızı bir ara annesinin yanına geliyor ve acıktığını söylüyor. Sabahtan bu yana bir şey yemediğini hatırlatıyor. Annesinin cevabı ise çok ilginç;
“Ben sana yemek hazırlamak için dakikalarca belki saatlerce uğraşacağım. Sen onu 10 dakika içinde yiyip bitireceksin ama o sürede yaptığım resim ölümsüz olacak. Her zaman kalacak bu tablo. Şimdi sen söyle, on dakikada yiyebileceğin bir yemek mi daha önemli yoksa sonsuza kadar kalacak olan bu tablo mu?”…
Sonrasında tamamladığı resmi çocuğa göstererek, beğenip beğenmediğini soruyor. Sizce bu çocuk o resmi çok güzel yapmış dahi olsa beğenir mi? Hadi o an annesini kırmamak için beğendi diyelim. Yapmış olduğu işe, sanata saygı duyar mı? Buradaki konu sadece aç bırakılması değil, ince bir nüans var. Ince ama bir o kadar derin. Çocuğun içinde büyük yara açan, büyük boşluk bırakan bir eksiklik “Sevgi”
Sevmek ve sevilmek; açlık, susuzluk gibi bir duygudur. Ihtiyaçtır… insanı insan yapan, bireyi sevimli kılan, ruhu besleyen yegane duygudur sevgi. Ilgi, anlayış, hoşgörü, acıma hissi, sevecenlik, beğenme, bağışlama hisleri hepsi kalpte sevginin var olduğunu gösteren duygulardır.
Çocuk sevildiğini bilmek ister, sevildiğini hissetmek ister. Eğer ki siz sevdiğiniz halde çocuk sevilmediğini hissediyorsa, çocuğa bu hissi uyandıran büyük olasılıkla sizsiniz. Sevgimizi doğru şekilde yansıtamıyor, sevgimizi yeterince göstermiyoruz demektir. Burada çocuğu suçlamak yerine ilk suçlanacak kişi kendimiz olmalıyız. Sözlerimiz “Seni seviyorum” derken ses tonumuz “Senden nefret ediyorum” olmamalı. Çocuklar çok zekidir. Her detayı hissederler. Bizim anlamaz, bilmez, görmez dediğimiz her şeyin farkındalar emin olun.
Çocuğumuzu sevmek demek her an onu sarıp sarmalamak, öpücüklere boğmak, her istediğini almak demek değildir. Içten bir gülümseme, sıcak bir bakış, tatlı bir ses tonu çocuk tarafından sevgi olarak algılanır.
Sevgi çocuğumuz ile geçirdiğimiz zamandır. Ona vakit ayırmak, paylaşımlarda bulunmak, ona duygusal manada özen göstermektir sevgi.
Gülsemin Konca
